Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Ἀνακομιδὴ καὶ μετακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νικολάου

Ἀνακομιδὴ καὶ μετακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ
Τὸ 1087 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Κομνηνοῦ (1081-1118) καὶ Πατριάρχου Νικολάου Γ’ τοῦ Γραμματικοῦ (1084-1111), ἡ ἐπαρχία τῆς Λυκίας καὶ ἡ πόλη τῶν Μύρων δεινοπαθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνοὺς.
Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ μοναχοὶ, ποὺ διακονοῦσαν στὸ προσκύνημα τοῦ Ἁγίου Νικολάου, συναινοῦν στὴν πρόταση «ἐμπόρων» ἀπὸ τὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας, ποὺ στὴν πραγματικότητα ἦταν κληρικοὶ, νὰ πραγματοποιήσουν τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων καὶ τὴ μετακομιδὴ στὸ Μπάρι.
Κατὰ τὴν συναξαριστική παράδοση τὸ ἅγιο λείψανο ἀνεχώρησε τὴν 1η Ἀπριλίου τοῦ 1087 καὶ ἔφθασε στὸ Μπάρι στὶς 20 Μαΐου.

Η μάχη της Κρήτης


Η μάχη της Κρήτης (20-31 Μαΐου 1941)


Η Μάχη της Κρήτης
Το τέλος της εποποιίας (28 Οκτ. 1940 - 31 Μαΐου 1941) και η τριπλή εχθρική κατοχή (Γερμανική - Ιταλική - Βουλγαρική)
 * Του Κων. Σ. Κουβάτη
Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδος και το τέταρτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου, μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο. Βρίσκεται στο μέσον της ανατολής λεκάνης της Μεσογείου, πάνω στο σταυροδρόμι των αεροπορικών και θαλάσσιων συγκοινωνιών και αποτελεί εξαίρετη βάση για αεροναυτικές επιχειρήσεις.
Φυσική συνέπεια της μεγάλης στρατηγικής σημασίας ήταν να βρεθεί - από τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου - στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, τόσο των συμμάχων Βρετανών, όσο και του Χίτλερ.
Με την έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, την ευθύνη για την ασφάλεια της Κρήτης - ύστερα από σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης - ανέλαβε η Μεγ. Βρετανία, λόγω του αποτελεσματικού ελέγχου που ασκούσε το βρετανικό ναυτικό στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η 5η Μεραρχία που στάθμευε στην Κρήτη, αφού επιστρατεύτηκε, μεταφέρθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα και χρησιμοποιήθηκε στο αλβανικό θέατρο επιχειρήσεων.
Μέχρι τον Απρίλιο του 1941 δεν είχαν εκπονηθεί οριστικά σχέδια άμυνας της νήσου, ούτε είχαν προχωρήσει οι προπαρασκευές για την αντιμετώπιση της εχθρικής απειλής.
Οι Βρετανοί παρότι ανέμεναν τη γερμανική επίθεση, πίστευαν ότι οι Γερμανοί ήταν αδύνατο να συγκεντρώσουν τόσα ναυτικά μέσα στη Μεσόγειο, ώστε να εξουδετερώσουν την υπεροχή του βρετανικού στόλου.
Η νήσος Κρήτη απασχόλησε σοβαρά τον Χίτλερ, πολύ πριν η Γερμανία εκδηλώσει έμπρακτα τις προθέσεις της κατά της Ελλάδας.
Πίστευε ότι καταλαμβάνοντας την Κρήτη θα εξασφάλιζε μια γρήγορη και σοβαρή επιτυχία στην ανατολική Μεσόγειο, υψηλής στρατηγικής σημασίας και ότι η επίθεση θα έπρεπε να γίνει από αέρος με αεροποβατική ενέργεια.
Για την κατάληψη της Κρήτης, οι Γερμανοί έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο «ΕΡΜΗΣ», που προέβλεπε σφοδρό βομβαρδισμό των αεροδρομίων Μάλεμε (Χανίων), Ρεθύμνου και Ηρακλείου, των λιμένων Σούδας και Ηρακλείου, καθώς και την εξουδετέρωση των Ελληνο-βρετανικών (E/B) δυνάμεων από επίλεκτη μονάδα αλεξιπτωτιστών δυνάμεως Μεραρχίας.
Το σύνολο των γερμανικών δυνάμεων που θα έπαιρναν μέρος στην επίθεση κατά της Κρήτης ανερχόταν σε 22.750 άνδρες, 1.370 αεροσκάφη και 70 πλοία.
Οι Βρετανοί και 11.500 περίπου Έλληνες που βρισκόταν στην Κρήτη, αποφάσισαν να αμυνθούν σθεναρά στους σημαντικούς από στρατηγικής απόψεως τομείς Μάλεμε - Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου.
Τα διατιθέμενα εφόδια πυρομαχικά και μέσα πυρός ήταν ανεπαρκή, η επάκτια και η αντιαεροπορική άμυνα στοιχειώδης, ενώ οι Βρετανοί δεν διέθεταν πολεμικά αεροσκάφη.
Στις 23 Απριλίου 41 έφθασαν στη Σούδα με βρετανικό υδροπλάνο ο τότε βασιλιάς της Ελλάδας Γεώργιος ο Β’, ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός και μέλη της κυβερνήσεως. Στις 29 Απριλίου κατέφθασε με βενζινόπλοια στο Κολυμπάρι Χανίων και η στρατιωτική σχολή των Ευελπίδων. Στις 30 Απριλίου 1941 τη διοίκηση των ελληνο-βρετανικών δυνάμεων της νήσου ανέλαβε ο διοικητής της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας, υποστράτηγος Φρέυμπεργκ.
Οι Γερμανοί αφού κατέλαβαν από 6 έως 30 Απριλίου 1941 την ηπειρωτική Ελλάδα, άρχισαν αμέσως τις προπαρασκευές τους για την κατάληψη της Κρήτης. Η εισβολή έπρεπε να γίνει σύντομα και με τρόπο κεραυνοβόλο, ώστε στη συνέχεια να εφαρμόσουν τα κατακτητικά τους σχέδια προς Ρωσία, Μάλτα, Κύπρο και Γιβραλτάρ.
Από τις 14 Μαΐου το 8ο Αεροπορικό Σώμα των Γερμανών άρχισε σφοδρούς και συστηματικούς βομβαρδισμούς της μεγαλονήσου για την απομόνωσή της και την προπαρασκευή της επιθέσεως. Κύριοι στόχοι ήταν τα αεροδρόμια Χανίων (Μάλεμε), Ρεθύμνου (Πηγής) και Ηρακλείου (Ρουσσών), τα λιμάνια Σούδας και Ηρακλείου, τα αντιαεροπορικά πυροβολεία και οι πόλεις των Χανίων, του Ρεθύμνου και του Ηρακλείου. Αποτέλεσμα των αεροπορικών προσβολών ήταν να εμποδιστεί η ενίσχυση της νήσου με πολεμικό υλικό από τη Μέση Ανατολή και να υπάρξουν σοβαρές απώλειες στον άμαχο πληθυσμό, στις πόλεις Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο.
Η γερμανική επίθεση κατά της Κρήτης άρχισε το πρωί της 20ής Μαΐου 1941. Στις 6.30 ώρα γερμανικά σμήνη αεροσκαφών βομβαρδισμού και διώξεως κατέκλυσαν τον τομέα Μάλεμε - Αγυάς και την περιοχή Χανίων - Σούδας και άρχισαν σφοδρότατο βομβαρδισμό και συνεχείς πυροβολισμούς κατά των συμμαχικών θέσεων, προσβάλλοντας κυρίως την περιοχή του Α/Δ Μάλεμε Χανίων. Σφοδρά βομβάρδισαν και την πόλη των Χανίων, προκαλώντας σημαντικές ζημιές αλλά και πολλά θύματα.
Μετά τον ανηλεή βομβαρδισμό, πολυάριθμα σμήνη μεταφορικών αεροσκαφών πραγματοποίησαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών στην περιοχή Χανίων - Μάλεμε («Ουρανίτες» ονόμασε τους αλεξιπτωτιστές ο απλός κρητικός λαός, αφού η λέξη «αλεξιπτωτιστής» του ήταν τελείως άγνωστη). Ταυτόχρονα άρχισε και η προσγείωση ανεμοπλάνων με αερομεταφερόμενα τμήματα.
Ακολούθησε σκληρός αγώνας με βαρύτατες απώλειες για τους Γερμανούς από την ηρωική αντίσταση των Ε/Β δυνάμεων και των γενναίων κατοίκων του νησιού.
Παρά το συνεχές σφυροκόπημα και τις επιθετικές ενέργειες των αλεξιπτωτιστών, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο δεν κατελήφθησαν, όπως προέβλεπε το γερμανικό σχέδιο. Αντίθετα στον τομέα Μάλεμε - Χανίων οι Γερμανοί, μετά από πολλές προσπάθειες και σημαντικές απώλειες, πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα μικρό προγεφύρωμα ανατολικά του Ταυρωνίτη ποταμού και τη νύχτα 21 προς 22 Μαΐου να καταλάβουν το Α/Δ Μάλεμε. Αντεπίθεση που εκτοξεύτηκε την 03.30 ώρα της 22ας Μαΐου για την ανακατάληψη του αεροδρομίου απέτυχε.
Μετά την αποτυχία της αντεπιθέσεως και την προώθηση των συνεχώς ενισχυόμενων γερμανικών δυνάμεων, οι ελληνοβρετανικές δυνάμεις, την επόμενη νύχτα 23 προς 24 Μαΐου, συμπτύχθηκαν ανατολικότερα σε νέα αμυντική τοποθεσία.
Από τις 24 Μαΐου η πρωτοβουλία των επιχειρήσεων περιήλθε στους Γερμανούς και η τύχη της μεγαλονήσου είχε πλέον κριθεί. Ωστόσο, ο αγώνας συνεχίστηκε σκληρός και ακατάπαυστος σε όλους τους τομείς μέχρι την 29η Μαΐου, οπότε με διαταγή του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής άρχισε η εκκένωση του νησιού από τις βρετανικές δυνάμεις.
Στις 23.00 ώρα της 31ης Μαΐου αναχώρησε από τις ακτές Σφακίων και το τελευταίο πλοίο με βρετανικά τμήματα για τη Μέση Ανατολή. Οσοι από τους Βρετανούς δεν μπόρεσαν να εγκαταλείψουν την Κρήτη, καθώς και τα ελληνικά τμήματα, συνθηκολόγησαν με τους Γερμανούς ή κατέφυγαν σε ορεινές περιοχές, απ’ όπου στη συνέχεια διέφυγαν στη Μέση Ανατολή. Όσοι παρέμειναν στο νησί, συνέχισαν τον αγώνα κατά του κατακτητή, μαζί με τους ηρωικούς κατοίκους της Κρήτης.
Την νύχτα 22 προς 23 Μαΐου ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β’, ο πρωθυπουργός Εμμαν. Τσουδερός και η ελληνική κυβέρνηση αναχώρησαν με βρετανικό αντιτορπιλικό για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για να συνεχίσουν στο πλευρό των συμμάχων τον αγώνα κατά του Άξονα.
Οι απώλειες στη Μάχη της Κρήτης και για τις δύο πλευρές ήταν μεγάλες. Οι απώλειες των Ελλήνων ανήλθαν σε 336 νεκρούς (εξακριβωμένους), από τους οποίους 44 αξιωματικοί και ευέλπιδες και 292 οπλίτες. Ο ακριβής όμως αριθμός των στρατιωτικών και των ενόπλων και αόπλων Κρητικών είναι άγνωστος. Μεγάλος είναι και ο αριθμός των τραυματιών και των αιχμαλώτων πολέμου.
Οι Βρετανοί είχαν 1.742 νεκρούς, 1.737 τραυματίες και 11.835 αιχμαλώτους. Οι απώλειες των Γερμανών ανήλθαν σε 1.990 νεκρούς, 2.600 τραυματίες και 1.995 αγνοούμενους, ενώ εκείνες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών ήταν τρομακτικές και ξεπέρασαν τους 8.000 νεκρούς και τραυματίες.
Το βρετανικό ναυτικό απώλεσε 2 καταδρομικά, 6 αντιτορπιλικά, καθώς και 200 αξιωματικούς και ναύτες.
Τέλος από πλευράς γερμανικής αεροπορίας, καταστράφηκαν ολοσχερώς 220 αεροσκάφη και υπέστησαν σοβαρές ζημιές άλλα 150.
Έτσι μετά από αγώνα δέκα ημερών, έληξε η Μάχη της Κρήτης, με επικράτηση των γερμανικών δυνάμεων, παρά τη γενναιότητα με την οποία πολέμησαν οι Ε/Β δυνάμεις και την πείσμονα αντίσταση του ηρωικού κρητικού λαού, του οποίου το θάρρος, η τόλμη και το πνεύμα αυτοθυσίας υπήρξαν ανυπέρβλητα και προκάλεσαν τον θαυμασμό των Ελλήνων και των συμμάχων.
Η μάχη της Κρήτης υπήρξε καθοριστική για τον Β΄ Π.Π., γιατί χάρη στην ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, των Βρετανών και των ένοπλων και άοπλων Κρητικών, προκάλεσε καθυστέρηση έξι εβδομάδων στην υλοποίηση του σχεδίου «Μπαρμπαρόσα» που αφορούσε στην εισβολή και κατάληψη της Σοβ. Ενωσης, από το Γ΄ Ράιχ.
Ματαίωσε επίσης και το σχέδιο «Ιζαμπέλα» που προέβλεπε την κατάληψη του Γιβραλτάρ με αλεξιπτωτιστές και στη συνέχεια την αεραπόβαση των Γερμανών στη Μάλτα και την Κύπρο όπου οι Βρετανοί διατηρούσαν βάσεις, αφού ο ίδιος ο Χίτλερ έδωσε εντολή να διαλυθεί το σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, μετά τη μάχη της Κρήτης.
Οι Γερμανοί λόγω της απρόβλεπτης γι’ αυτούς εξέλιξης της μάχης, δεν κατόρθωσαν να ενισχύσουν έγκαιρα το φιλογερμανικό πραξικόπημα στη Βαγδάτη, με αποτέλεσμα οι Βρετανοί να κυριαρχήσουν και πάλι στο Ιράκ, τα εδάφη του οποίου ο Χίτλερ είχε την πρόθεση να χρησιμοποιήσει ως βάση των δυνάμεών του κατά των Βρετανών σε διάφορα στηρίγματά του στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή.
Το τίμημα της νίκης των Γερμανών ήταν τόσο σοβαρό, ώστε μέχρι το τέλος του Β΄ Π.Π. οι Γερμανοί δεν ξανατόλμησαν παρόμοια ενέργεια.
Η Κρήτη - σύμφωνα με τον Δ/κτή του 11ου Γερμανικού Αεροπορικού Σώματος Αντιπτέραρχο Στούντεντ - «υπήρξε ο τάφος των Γερμανών Αλεξιπτωτιστών».
Πράγματι στη Μέση Ανατολή, κατά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν της Αιγύπτου (23 Οκτ. 1942 - 5 Νοεμβρίου 1942), όπου έλαβε μέρος και η 1η Ελληνική Ταξιαρχία, ο Γερμανός Στρατάρχης Ρόμμελ (ο επιλεγόμενος «αλεπού της Ερήμου»), δ/κτής του «Αφρικα Κορπ», χρησιμοποίησε τα τάγματα των Αλεξιπτωτιστών στην άμυνα, σαν απλά τμήματα πεζικού και όχι σαν επίλεκτες ειδικές δυνάμεις.
Η μάχη της Κρήτης αποτελεί κλασική περίπτωση παλλαϊκής άμυνας, όπου ο γενναίος Κρητικός λαός, αψηφώντας την τρομερή ισχύ των αντιπάλων, την έλλειψη οπλισμού και πυρ/κών και την ατελή οργάνωση, πολέμησε ηρωικά για τα ιδανικά της πατρίδος, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Στην υπόλοιπη Ελλάδα, όσοι Αξ/κοί και οπλίτες δεν αναχώρησαν για την Αίγυπτο για να ενταχθούν στις εκεί ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, παρέμειναν στην πατρίδα και συνέχισαν τον ένοπλο αντιστασιακό αγώνα κατά των κατακτητών της τριπλής εχθρικής κατοχής (Γερμανικής - Ιταλικής - Βουλγαρικής), γράφοντας νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί και η δράση του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής, που υπήρξε εξίσου αξιόλογη και εντυπωσιακή και δικαιολογημένα προκάλεσε τον θαυμασμό των ηγετών των συμμάχων.
Οι Έλληνες μαχητές, αξιωματικοί και οπλίτες διακρίθηκαν ιδιαίτερα για τον ηρωισμό και το πνεύμα αυτοθυσίας στις επιχειρήσεις που έλαβαν χώρα στα νησιά του Αιγίου, στη βόρεια Αφρική (Ελ Αλαμέιν), στην Ιταλία (Ρώμη) και στην Τυνησία, προσφέροντας για μια ακόμα φορά τιμή και δόξα στην αιώνια Ελλάδα μας.
* Ο Κων. Σ. Κουβάτης είναι καθηγητής ΣΜΥ, Υποστράτηγος - Ιστορικός.
Κων. Σ. Κουβάτης, Καθηγητής ΣΜΥ
Ελευθερία/  19/05/2012

Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης

Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης: ο Αγιος φίλος των λεπρών, ο Αγιος του Αιγάλεω

Ο Κρυφός Γελαστός Άγιος του Αιγάλεω

 



Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης: ο άγιος φίλος των λεπρών
 Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής και πιστής οικογένειας. Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέγεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας, αλλά και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, από δαιμονική επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης, όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.

Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του! Εκεί λοιπόν "θα αρχίσει το ποιμαντικό του έργο, που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία και εκκλησιαστικά αξιώματα".

Η αγάπη του και ο ασκητικός του αγώνας έφεραν σ' αυτόν τη χάρη του Θεού και ο ταπεινός ιερέας (λειτουργούσε στο ναό των αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά και Δαμιανού, μέσα στο Λοιμωδών) έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας -το οποίο διατηρούσε κρυφό όσο μπορούσε- και αξιώθηκε να λάβει το προορατικό χάρισμα, να ζήσει υψηλά πνευματικά βιώματα καιοράματα και να βοηθήσει πάρα πολλούς ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου, όχι μόνο με τις συμβουλές και την προσευχή του αλλά και με την αγιασμένη παρουσία του. 

Ο Γέροντας αγαπούσε όλο τον κόσμο, κάθε άνθρωπο προσωπικά, και ήταν ένας ιδιαίτερα γελαστός άγιος - το τρανταχτό γέλιο του ήταν ένα από τα...
 χαρακτηριστικά του - όπως και πολλές φορές έβγαινε από το Ιερό, κατά τη λειτουργία, με τα γένια του βρεγμένα από δάκρυα, αφού προσευχόταν για όλους τους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και είχε προφανώς και το χάρισμα των δακρύων.


Ο παππούλης μας γελούσε, γελούσε πολύ. Γελούσε με εμάς τους ανθρώπους και μας μετέδιδε τη χαρά του. Γελούσε με τους αγίους, με την Κυρία Θεοτόκο, με τους αγγέλους, και μας μετέδιδε πάλι τη χαρά των αγίων, της Κυρίας Θεοτόκου, των αγγέλων, γι' αυτό, όταν πηγαίναμε εκεί, μπορεί να ήμαστε στενοχωρημένοι και κουρασμένοι ψυχικά ή σωματικά, αλλά φεύγαμε ...; πετώντας. 

Ο π. Ευμένιος γελούσε πολλές φορές και κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, μπορεί την ώρα που διάβαζε το ιερό ευαγγέλιο ή όταν εθυμίαζε την Κυρία Θεοτόκο στην «Τιμιωτέρα» [σημαντικό τροπάριο για την Παναγία, που ψάλλεται σε ειδικό σημείο της καθημερινής πρωινής ακολουθίας (όρθρου)] ή την ώρα των παρακλήσεων [παράκληση ή "παρακλητικός κανόνας" = μουσικό + ποιητικό έργο, που αποτελεί προσευχή προς την Παναγία ή προς έναν άγιο (οι χριστιανοί συχνά διαβάζουν παρακλήσεις στο σπίτι τους, αλλά ψάλλονται & στην εκκλησία]. 

«Όποιος τον πλησίαζε, έβλεπε έναν ιερέα, έναν καλόγερο, με έντονη χαρά στο πρόσωπό του. Αυτή η χαρά, πολλές φορές, εκφραζόταν με πολλά γέλια, που αναμιγνύονταν με τα λόγια του ή ξεχύνονταν από τις άκρες των κλειστών χειλιών του, όταν έμενε σιωπηλός. Το καταλάβαινες ότι ήταν γέλια ενός χαριτωμένου ανθρώπου [δηλ. ανθρώπου με θεία χάρη], μιας καρδιάς ξέχειλης από αληθινή, θεία γαλήνη και χαρά, που χυνόταν έξω και δρόσιζε, ξενίζοντας [παραξενεύοντας] τους άλλους. 
Ήταν εμφανές ότι ο π. Ευμένιος προσπαθούσε να συγκρατηθεί από ταπείνωση, να μη φανεί αυτή η αγία ιδιαιτερότητα, μα δεν το κατάφερνε πάντοτε. 

Όποτε τον επισκεπτόμουν έπαιρνα αυτό το δώρο, τη χαρά δηλαδή και τα «αλλιώτικα» γέλια του, που κυλούσαν ώς την δική μου καρδιά. Όταν φορούσε την ιερατική του στολή και έβγαινε στην Ωραία Πύλη για το «Ειρήνη πάσι» ή θυμίαζε την Παναγία μας στο τέμπλο, το πρόσωπό του, συγκρινόμενα με τα απαστράπτοντα άμφια, έλαμπε περισσότερο. Ιδιαίτερα μπροστά στην Θεοτόκο, στην Τιμιωτέρα ή στους Χαιρετισμούς, την χαιρετούσε πραγματικά πλημμυρισμένος χαρά και γελούσε μόνος αυτός, σαν να του είπε η Θεοτόκος μιαν ευχάριστη είδηση. [ ...;]» (βλ. Σίμωνος μοναχού, π. Ευμένιος - Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010, 2η έκδ., σελ. 137-146).


Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».
Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών ευτύχησε να γνωρίσει το λεπρό άγιο μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας των χριστιανών και δάσκαλος του Γέροντα Ευμένιου.
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).

H προσευχή του Γέροντα ("Και εχάρη ο Θεός")

Η μυστική ζωή του αγίου Γέροντα (=οι προσωπικοί ασκητικοί αγώνες του) δεν είναι ευρύτερα γνωστή. Όμως έχει ιδιαίτερη σημασία η παρακάτω προσευχή του, που περιλαμβάνεται, μαζί με πολλά άλλα στοιχεία για τη ζωή του και μαρτυρίες πολλών ανθρώπων που τον γνώρισαν (και πολλές μαρτυρίες για τα αγιοπνευματικά [=θαυματουργικά] χαρίσματά του), στο εξαιρετικό βιβλίο του Σίμωνος Μοναχού π. Ευμένιος - Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, σελ. 133-134 [για το βιβλίο, και αποσπάσματα, κλικ εδώ]. Διηγείται ο μητροπολίτης Μόρφου της Κύπρου Νεόφυτος.

«Ένα πολύ σημαντικό περιστατικό, που θυμούμαι από τον γέροντα Ευμένιο, είναι μία προσευχή του έκανε: "Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους ανθρώπους".
"Κι εχάρη ο Θεός", μου έλεγε.
"Και μετά είπα: "Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους καθολικούς. Και όλους τους προτεστάντες, Χριστέ μου, θέλω να σώσεις". Κι εχάρη ο Θεός.
"Θέλω να σώσεις και τους μουσουλμάνους και όσους ανήκουν σε όλες τις θρησκείες, και τους αθέους ακόμα θέλω να σώσεις". Κι εχάρη πολύ ο Θεός.
Και του είπα: "Χριστέ μου, θέλω να σώσεις όλους τους απ' αιώνες κεκοιμημένους από Αδάμ μέχρι τώρα". Κι εχάρη ο Θεός πολύ.
Και είπα: "Θεέ μου, θέλω να σώσεις και τον Ιούδα". Και στο τέλος είπα: "Θέλω να σώσεις και τον διάβολο". Κι ελυπήθη ο Θεός".
Του λέω: "Γιατί λυπήθηκε ο Θεός;". "Διότι θέλει ο Θεός και δεν θέλουν αυτοί" μου απάντησε, "δεν υπάρχει ίχνος καλής θελήσεως σωτηρίας στον διάβολο".
"Καλά" του είπα, "πώς κατάλαβεες εσύ πότε ο Θεός χαιρόταν και πότε ελυπήθη;". Και μου λέει: "Άμα η καρδιά σου γίνει ένα με την καρδία του Χριστού, αισθάνεσαι αυτά που αισθάνεται".

Δηλαδή αντιλαμβάνεσαι τι εύρος είχεν η καρδία αυτού του ανθρώπου; Αυτό είναι από τα πιο δυνατά που έχω ακούσει και δεν το έχω ακούσει από κανέναν άλλον. Κι αυτό το καταλάβαινε από την ένταση της Χάριτος. Ανάλογα με τον βαθμό της Χάριτος αντιλαμβανόταν την λύπη ή την χαρά Του, σ' αυτό που ο ίδιος έλεγε ή έκανε».

[Χάρις: η αγαθή ενέργεια του Θεού, που εκπέμπεται σε όλα τα πλάσματα και που ανάλογα με το βαθμό, που ο άνθρωπος ανοίγεται σ' αυτήν (=την επιθυμεί και γίνεται κατάλληλος για να μπει μέσα του, καλλιεργώντας την ταπεινή αγάπη), σώζεται και γίνεται άγιος. Κατά τους αγίους Πατέρες, η Χάρις είναι "άκτιστη", δηλ. αδημιούργητη: εκπέμπεται απευθείας από το Θεό, δεν είναι δημιούργημά Του - κι έτσι, όποιος ανοίγεται και μπαίνει μέσα του η θεία Χάρις, έχει μέσα του τον Ίδιο το Θεό αυτοπροσώπως και όχι ένα δημιούργημα, ενώνεται δηλαδή με το Θεό (θέωση).


Η μάχη με τον εχθρό (διάβολο)

Επειδή πολλοί αναγνώστες θα θέλουν κάτι παραπάνω για το θέμα, ας αναφέρουμε επιγραμματικά λίγες πληροφορίες, προερχόμενες από το βιβλίο του π. Σίμωνα, σελ. 60-65.
Το χτύπημα του εχθρού ήρθε όταν, μετά από σειρά δαιμονικών οραμάτων με άγρια θηρία, ο Γέροντας (νέος & άπειρος ιερέας ακόμη, αν και πιστός, γεμάτος αγάπη & αγωνιστής της προσευχής) έπαψε να έχει ενοχλήσεις και ένιωσε ότι "νίκησε το διάβολο" και τον γελοιοποίησε. Η στιγμή εκείνη ήταν μια εγωιστική πτώση σε παγίδα και ο εχθρός τον χτύπησε καθώς κατέβαινε τη σκάλα του Λοιμωδών, αρχικά στο πρόσωπο και στη συνέχεια στην ψυχή. 
Για την περίοδο εκείνη ο Γέροντας είχε πει: "Ήταν ο καιρός που τα δάκρυά μου έκαιγαν το πρόσωπό μου. Ζεματιστά δάκρυα". Η ταλαιπωρία του έπαψε όχι με τη βοήθεια της ψυχιατρικής, αλλά μετά από νηστείες, αγρυπνίες και πολλές επισκέψεις, με τη συντροφιά πιστών φίλων και χωριανών, στα μοναστήρια της Κρήτης. Στην Παναγία του Κουδουμά, κατά τον άγιο Γέροντα, δόθηκε η τελική νίκη κατά του εχθρού, μια νίκη της Παναγίας για χάρη του.

Σημειωτέον ότι η μονή Κουδουμά (νότια νομού Ηρακλείου) είναι μία από τις πιο σημαντικές ορθόδοξες μονές της Κρήτης και πολλοί άγιοι έχουν αναδειχθεί εκεί, όπως οι άγιοι Παρθένιος και Ευμένιος (κοιμήθηκαν αρχές του 20ού αιώνα), Ιωακείμ ο Νάνος, Γεννάδιος ο μετέπειτα ασκητής της Ακουμιανής Γιαλιάς (νομού Ρεθύμνης) κ.λ.π. [για Γεννάδιο και Ιωακείμ].

Ένα ποίημα αφιερωμένο στο όσιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη
Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία.
Με τους αριθμούς άλλωστε δεν τα πάω καλά.
Έχουν πολύ λογική και με κουράζουν.
Μα εκείνο που σίγουρα θυμάμαι
είναι ότι σαν ήρθε το μακάριο λείψανο στο νησί μας
μετά από διήμερο προσκύνημα στην πρωτεύουσα,
ανέβηκα στο χωριό να δω έναν Άγιο.
Δεν είναι δα και τόσο συχνό το φαινόμενο!!!
Όταν πλησίασα κοντά του,
μια λάμψη που έκαιγε κάθε δισταγμό και λογοκρατούσα συνήθεια
φάνηκε ηχηρά στο πρόσωπό του.
Όχι !!!! Δε την έβλεπα μονάχα εγώ.
Ήταν πολλοί εκεί με αναμμένα τα κεριά
και πληγωμένη την καρδιά.
Έλαμπε!!!!!!
Μα η λάμψη αυτή δεν είχε κάτι από αυτή εδώ την κτίση.
Δεν ήταν φως σε δικό μας ουρανό.
Μήτε μορφή από εκείνες που στολίζουν τους τοίχους του χώρου και του χρόνου μας.
Δεν ήταν κορνίζα, για να ξυπνάει την λήθη και την μοναξιά του χωρισμένου.
Ήταν φως εκ φωτός. Λάμψη λαμπρής κοσμημένης.
Μα πιο πολύ από όλα, εκείνο που σταμάτησε της λογικής τους ήχους,
σώπασε και ηρέμησε,
εσώτερες φωνές των απειθών λογισμών μου,
...;..τα πόδια τα κουρασμένα του Αγίου.
Ήταν ζεστά και μαλακά σαν την καρδιά του,
κι όμως είχαν περάσει τρεις μέρες που είχε κοιμηθεί !!!
(π. Λίβυος) 


Ο π. Ευμένιος ήταν εφημέριος στο Εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στο Νοσοκομείο πρώην Λοιμωδών στο Αιγάλεω.

πηγη
http://orthodox-watch.blogspot.com/2011/12/blog-post_4470.html#more

19 Μαΐου Μνήμη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ποντιακού ελληνισμού




Είτε το θέλετε είτε όχι μαντάμ ρεπούσες μου, αυτός ο λαός ζεί ιωνικά, σκέφτεται ιωνικά, τραγουδά ιωνικά, τρώει ιωνικά, αναπνέει ιωνικά,μαλώνει ιωνικά, ερωτεύεται ιωνικά, θρησκεύει ιωνικά , δημιουργεί ιωνικά,μάχεται ιωνικά, ρεμπελεύει ιωνικά, φιλολογεί ιωνικά και ακόμα και στην καταστροφή του πάλι ιωνικά αυτοκτονεί. Δεν ξεπαστρεύεται το ρωμαίικο αίμα και δεν μπασταρδεύει η ρωμαίικια ψυχή με όσα ψιμύθια και αν την πασαλείβετε, με όσα καλούπια της ετοιμάζετε.

Λέω ν'αρχίζετε να συνωστίζεστε όλη η άτιμη φάρα των ρεπουσόπληκτων σε καμιά προκυμαία και να μας κάνετε αέρα στα πανιά, γιατί δεν σας σηκώνει η ελληνική γή και σας και την γενεά σας. Άμε στα τσακίδια!

ΥΓ αυτοί που τους ψηφίζουν και έχουν μπαστακωθεί οι περί ου μισέλληνες, (το ανθέλληνες είναι πολύ μαλακό για να το χρησιμοποιήσω) σε όλα τα κόμματα, όλων των χρωματισμών,  δεν είχαν ένα παππού ή μια γιαγιά ξεχαρβαλωμένους από τον τόπο τους;

Μήπως έχουν δεί αυτοί το φως το αλήθινο και είμαι ένας ηλίθιος εθνικιστής;! Ήμαρτον!

Έχει πέσει μεγάλη διολιοφθορά στον τρόπο σκέψης και ευθύνης του νεοέλληνα, σε σημείο πού να ταυτίζει κάθε αναφορά στην ιστορική μνήμη με κήρυγμα μίσους, φανατισμού και εσωστρέφειας. Ο νεοέλληνας σκέφτεται σαν ένα politically correct ρομποτάκι. Και γεννάμε και αναθρέφουμε τα παιδιά μας σε ένα τέτοιο ηλιθιοποιητικό σύστημα. Έλλειψη κρίσης, εθνοφοβία, κατευθυνόμενη σκέψη. Αν υπάρχει σκέψη, γιατί κρίση και διάκριση δεν υπάρχει.

Είτε το θέλουμε είτε όχι κάποιοι άνθρωποι σφαγιάστηκαν. Μνημονεύοντας τους δεν ζητάμε εκδίκηση, αλλά υπηρετούμε το πιο λογικό και αληθές χρέος: την μνήμη και την στοιχειώδη τιμή σε κάποια οστά προγόνων. 

Όποιος παίρνει μια αλυσίβα και τα σβήνει όλα αυτά στο όνομα οποιουδήποτε ιδεολογήματος όχι μόνο ασεβεί , αλλά και παραλογίζεται.Κρύβοντας τάφους, γινόμαστε συνένοχοι του αίματος.

Η Ιστορία τιμωρεί. 

Γενεά αποχαυνωμένων νεοελλήνων.

Η Ελλάδα δεν έχει μνήμη και άρα μάλλον δεν θα έχει μέλλον .
 http://trelogiannis.blogspot.com/

Η Δημοκρατική Αριστερά να βγάλει ΑΜΕΣΑ από τις λίστες της τη Μαρία Ρεπούση



Προκλητική, ασεβής και κυρίως αμετανόητη αρνητής, η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ Μαρία Ρεπούση – τα κατάφεραν οι εχθροί των Ποντίων, εύγε Φώτη Κουβέλη-  εκπρόσωπος των αναθεωρητών της ελληνικής ιστορίας, εμφανίστηκε χθες στη βουλή!
Τι έκανε η γνωστή συγγραφέας του βιβλίου ιστορίας του ….’συνωστιμού’;
Αποχώρησε επιδεικτικά από την αίθουσα, μόλις ο πρόεδρος της βουλής ζήτησε από
τους 300 βουλευτές να σηκωθούν όρθιοι και να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για τα γενοκτονημένα θύματα του Τουρκικού φασισμού!
Υπάρχουν φωτογραφίες που κατέγραψαν λεπτό προς λεπτό την ιταμή πρόκληση!
Υπάρχουν μαρτυρίες δημοσιογράφων που επιβεβαιώνουν το προκλητικό γεγονός!
Εάν η κυρία αυτή έκανε το ίδιο ακριβώς στη Γαλλία ή την Ελβετία, θα έμπαινε φυλακή!
Η άρνηση της γενοκτονίας είναι ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ στις πολιτισμένες αυτές χώρες.
Και στην Ελλάδα τι;
Στην Ελλάδα τιμούμε τους αρνητές της γενοκτονίας, κάνοντάς τους υποψήφιους βουλευτές και με λίγες εκατοντάδες ψήφους τους εκλέγουμε για να τους επιβραβεύσουμε!
Και το αμείλικτο ερώτημα που βγαίνει από τις ψυχές όλων υμών των απογόνων εκείνων που επέζησαν από το μέγιστο αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, είναι αν ο πρόεδρος του κόμματος της ΔΗΜ.ΑΡ Φώτης Κουβέλης εγκρίνει την ασεβή αυτή στάση της!
Την εγκρίνεις ΝΑΙ ή ΟΧΙ κύριε Κουβέλη;
Γιατί αν την εγκρίνεις, ξέρουν οι Πόντιοι πώς να απαντήσουν.
Αν όμως δεν την εγκρίνεις, ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ξεπλυθεί η προσβολή:
ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΟΥ!
Δεν υπάρχει άλλη συγνώμη για όλους τους Πόντιους απανταχού της γης που να γίνει δεκτή από εσένα, εκτός από αυτήν την ενέργεια.
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Απόγονος Ποντίων που επιβίωσαν από το ΓΕΝΟΤΕΛΕΜΑ
Υ.Γ.
Το θέμα όμως δεν είναι η συμπεριφορά τη κυρίας Ρεπούση κύριε Κουβέλη, αλλά η δική σου ως προέδρου Ελληνικού Κόμματος που εκπροσωπείται στη βουλή.

+π.Ιωσ.Βατοπαιδινός για ΔευτέραΠαρουσία Του Χριστού.