Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Γέρων Πολύκαρπος Ματζάρογλου

(+) Γέρων Πολύκαρπος Ματζάρογλου

 Εξόδιος ακολουθία μακαριστού γέροντος
Πολυκάρπου Μαντζάρογλου.
Το Σάββατο 16 Ιουνίου 2012 τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μάκρης η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού γέροντος Πολυκάρπου Μαντζάρογλου πνευματικού υπευθύνου του μοναχικού βίου της Μητροπόλεώς μας.
Ο μακαριστός γέροντας Πολύκαρπος εκοιμήθη κατά τις πρωϊνές ώρες της 15ης Ιουνίου σε ηλικία 83 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό έργο στην Μητρόπολή μας, στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού. Από τις πρώτες ώρες της ειδήσεως της εκδημίας του γέροντος συγκεντρώθησαν στην Ιερά Μονή της Μάκρης πλήθος πιστών, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών και μοναζουσών από πολλά μέρη της πατρίδος μας και του Αγίου Όρους αλλά και από το εξωτερικό (Βουλγαρία, Ρουμανία κ.α.) που γνώριζαν τον γέροντα. Η σορός του εξετέθη σε προσκύνηση από το πρωί της Παρασκευής και πλήθος κόσμου από την Αλεξανδρούπολη και τις γύρω περιοχές μετέβησαν στην Ιερά Μονή για να την προσκυνήσουν. Το βράδυ της Παρασκευής τελέσθηκε Αγρυπνία στο Καθολικό της Μονής ενώ το πρωί του Σαββάτου Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Μητροπολίτη μας κ. Άνθιμο.
Για την εξόδιο ακολουθία ήλθαν στην Ιερά Μονή ο Γέροντάς μας Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος και οι Σεβ. Μητροπολίτες Νευροκοπίου Ναθαναήλ (του Πατριαρχείου Βουλγαρίας), Βεροίας Παντελεήμων, Λαρίσης Ιγνάτιος, Διδυμοτείχου Δαμασκηνός, Ξάνθης Παντελεήμων, Εδέσσης Ιωήλ, Ζιχνών Ιερόθεος, Σισανίου Παύλος και οι Θεοφ. Επίσκοποι Θερμών Δημήτριος, Τανάγρας Πολύκαρπος και Λαρίσης Ιγνάτιος (του Πατριαρχείου Αντιοχείας). Παρέστησαν ο Στρατηγός της 1ης Στρατιάς κ. Γκίνης, ο Στρατηγός της 12ης Μεραρχίας, κ. Γκαγκαστάθης, ο Ταξίαρχος της 23ης κ. Στεφανής, ο Ταξίαρχος της 12ης κ. Δαμιανίδης, εκπρόσωποι του Δήμου, των δικαστικών, πανεπιστημιακών και λοιπών αρχών του τόπου.
Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε στο Καθολικό της Μονής από τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, συγχοροστατούντων και των λοιπών Αρχιερέων. Στο τέλος της εξοδίου ακολουθίας μίλησε ο Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος, που αφού μετέφερε τις ευχές του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς την αδελφότητα της Μονής, μίλησε για την προσωπικότητα του μακαριστού γέροντος Πολυκάρπου και το κενό που αφήνει στην πνευματική ζωή του τόπου μας.
Στον μακαριστό γέροντα Πολύκαρπο Μαντζάρογλου.
Κατ’ἀρχὴν ἔχω ἐντολὴ τοῦ Παναγιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως καὶ Οἰκουμενικου Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου νὰ ἐκφράσω τὴν Εὐχή του, γιὰ τὴν μακαρία ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κυροῦ Πολυκάρπου Μαντζάρογλου καὶ νὰ μεταφέρω στὴν ἀδελφότητα καὶ σὲ ὅλους σας τὴν πατριαρχικὴ εὐλογία του γιὰ τὴν ἐξ ὕψους παρηγορία.
Ὁ μακαριστός γέροντας Πολύκαρπος Μαντζάρογλου, ἀποτελοῦσε γιὰ μένα προσωπικά, γιὰ τοὺς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως καὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας, μιὰ δυνατή, ξεχωριστή, χαρισμα-τικὴ προσωπικότητα. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ἔστειλε στὸν τόπο μας ὡς ἀπάντηση στὴν ἀνάγκη δημιουργίας μιᾶς κοινοβιακῆς κυψέλης, ἡ ὁποία κάτω ἀπὸ τὴν πατρική του καθοδήγηση, σχεδὸν ἐπὶ 30ετία οἰκοδόμησε τόσο στὶς μοναχὲς ὅσο καὶ σὲ ὅλους μας, ἕνα γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ καὶ ὑγιὲς μοναστικὸ φρόνημα.
Ἡ προσωπική του παρουσία ἀπέπνεε πνευματικότητα, γαλήνη καὶ εὐγένεια. Ἦταν πάντοτε ἤρεμος στὴν ἀναστροφή, ὀλιγολόγος στὴ συζήτηση, διακριτικὸς στὴ συμπεριφορά, μειλίχιος στὶς ἐκδηλώσεις, προσηνὴς στοὺς τρόπους.
Ἡ σοβαρότητα τοῦ ὕφους του δὲν μποροῦσε νὰ κρύψει τὴν ἀγάπη του γιὰ κάθε ἄνθρωπο καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ ζητήματά του.
Ἡ ἀρχοντιὰ τῆς ψυχῆς του ἐκδηλώνονταν στὸν καθένα, μικρὸ ἢ μεγάλο.
Ἀκόμη καὶ νὰ ὑποπτευόνταν ὅτι κάτι ἤθελε, τὸ προσέφερε ἀστραπιαία.
Τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ πνευματικά του παιδιά, ὅπου γῆς, ἔφτανε κοντά τους καὶ τηλεφωνικά, στὴν κατάλληλη στιγμὴ ποὺ τὸ εἶχαν ἀνάγκη.
Γνωρίζαμε ὅλοι πόσο ἀξιοποιοῦσε τὸ ἰσχυρὸ ὅπλο τῆς προσευχῆς γιὰ ὅλους.
Στὴν ἐξομολόγηση ἦταν ἀργός, χωρὶς βιασύνη, χωρὶς ἐπιτηδευμένα λόγια, μιλοῦσε μὲ προσωπικά του παραδείγματα ποὺ σὲ «ἄνοιγαν» ἀμέσως, ὥστε νὰ νιώσεις τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀποδοχή.
Πόσοι ἐδῶ μέσα καὶ πόσοι παντοῦ, δὲν ἀκούμπησαν τὴν ψυχή τους ἐπάνω του.
Ἄγρυπνη ἦταν ἡ φροντίδα του γιὰ τὶς μοναχές, μὲ σεβασμὸ στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα κάθε μιᾶς ἀδελφῆς, ἀγωνιοῦσε ἐξαιρετικὰ γιὰ τὸν ἀκλινὴ βηματισμὸ τῆς Μονῆς καὶ γιὰ τὴν ἐπάρκειά της.
Τὸν καινούργιο Ναὸ δὲν τὸν πρόλαβε, μά, τὸ προσευχητικὸ πέρασμά του μέσα στὰ γιαπιά, θὰ τὸν ὁλοκληρώσει.
Ὑπέφερε σὲ κάθε πρόβλημα τῶν μοναχῶν, σὲ κάθε πειρασμὸ τῆς Μονῆς, δὲν τὸν ἐνδιέφεραν, δὲν σχολίαζε τὰ λάθη τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ἡ ἐνδεχόμενη δική του εὐθύνη.
Συγχωροῦσε τὸ κάθε πικρὸ ποτήρι ποὺ τοῦ προσέφεραν καὶ τὸν κάθε πτερνισμὸ ποὺ τοῦ ἀνταπέδιδαν οἱ εὐεργετημένοι ἀπ’αὐτόν.
Τὰ βιώματά του ἀπὸ τὴ νεώτερη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τῆς Ἑλλάδος καταστάλλαξαν μέσα του μιὰ ἐξαιρετικὴ ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Κυρία μας Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ μιὰ μοναδικὴ ψυχραιμία μπροστὰ στὸν ἀνθρώπινο παράγοντα.
Λοιπόν, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ σήμερα, δὲν θὰ εἶναι πιὰ μαζύ μας. Θὰ ζήσουμε μὲ τὰ ὅσα μᾶς ἄφησε. Θὰ συνεχίσουμε μὲ ὅσα μᾶς δίδαξε. Θὰ πορευθοῦμε μὲ ὅ,τι ἐπιθυμοῦσε. Θὰ τηρήσουμε ὅσα μᾶς ἐπιφόρτησε νὰ κάνουμε.
Λοιπόν, ἀποχαιρετίστε τον. Σὲ λίγο θὰ τοποθετηθεῖ στὰ σπλάχνα τοῦ Μοναστηριοῦ μας, δίπλα στὰ θεμέλια τοῦ Καθολικοῦ, γιὰ νὰ εἶναι ἐκεῖ μπροστὰ στὰ μάτια μας, χωρὶς νὰ λείψει ποτὲ ἀπὸ τὴν καρδιά μας μήτε ἀπὸ τὸν προσανατολισμό μας. Αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ πυξίδα, αὐτὸς ὁ φάρος, αὐτὸς ὁ χάρτης, αὐτὸς ἡ προοπτική μας.
Ἀποχαιρετίστε τον, λοιπόν·
Οἱ ἀρχιερεῖς τὸν Γέροντα, οἱ μοναχὲς τὸν Πατέρα, τὰ πνευματικὰ τέκνα τὸν στέρεο καθοδηγητή, οἱ χριστιανοὶ τὸν χαρισματικὸ ἱερέα, ἀποχαιρετίστε τον.
Ἂς ἔχετε τὴν εὐχή του. Ὅσοι τὸν ἀγαπήσατε, ὅσοι τὸν σεβαστήκατε, ὅσοι τὸν ὑπακούσατε, ὅσοι τὸν στηρίξατε, ὅσοι τὸν ξεκουράσατε στὸ σταυρό του, ὅσοι τὸν διακονήσατε μέχρι τέλους. Ἂς ἔχουμε ὅλοι τὴν εὐχή του.
Χθὲς τὰ χαράματα, ὅταν ἔβγαινε ὁ ἥλιος στὴ Σαμοθράκη ὅπου ἤμουν, μοῦ τηλεφώνησε ἡ Γερόντισσα Μακρίνα καὶ μὲ προετοίμασε γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς κοιμήσεώς του. Ἔπειτα ἀπὸ μισὴ ὥρα μὲ πληροφόρησε γιὰ τὸ γεγονός. Μέχρι νὰ ρθῶ μὲ τὸ πλοῖο τὸ μεσημέρι, ἀνάμεσα στὰ ἀλλεπάλληλα τηλεφωνήματα ἔγραψα κάτι, ποὺ δὲν το συνηθίζω, ἀλλὰ κάλυπτε τὴν ἀπουσία μου ἐκεῖνες τὶς λίγες ὥρες.
Πρωΐ, καθὼς ἀνέτειλε ὁ ἥλιος
βιάστηκες νὰ προλάβεις Τὸ νοητό,
ἀφήνοντας σὲ ὅλους ἕνα ῥῖγος
ἀπορφανισμοῦ μας ἀπὸ τὸ καλό,
καθὼς ἀναστραφήκαμε οἱ ἴδιοι
τὴν πίστη σου καὶ κάθε σου ἀρετή,
τὸ φρόνημα, τὸ ἦθος·ὅταν μύριοι
σὲ λιοτρίβι σὲ ἀλέθαν πειρασμοί.
Μὴν ξεχάσεις, ὅπου τώρα κατοικεῖς
ὅλους ἐμᾶς, τὶς μοναχές, τὸν τόπο
μνημόνευε καθὼς λαμπροφορεῖς,
ἁγίαζε καὶ τὸ μικρό μας κόπο,
σκούπιζέ μας τὸν ἰδρῶτα τῆς ψυχῆς
ποὺ ἔμαθε ἀπὸ τὸ δικό σου τρόπο.
Γέροντα ! θὰ μοῦ λείψετε!
Ακολούθησε ομιλία από τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο που συγκινημένος αναφέρθηκε στην γνωριμία του με τον μακαριστό γέροντα Πολύκαρπο.
Ακολούθησε η έξοδος του νεκρού από το Καθολικό και μετά από μία διαδρομή στον προαύλιο χώρο της Μονής γύρω από τον Ναό, η σορός του τοποθετήθηκε στον τάφο του στα δεξιά του Ναού, που διαμορφώθηκε ειδικά για να υποδεχθεί τον μακαριστό γέροντα.
Πολυκάρπου ιερομονάχου, Αιωνία η μνήμη!
Καλό Παράδεισο!
 Φωτογραφίες: Χριστόφορος Καρακατσάνης

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ 'ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ'25-12-08


Ἕλληνες, καλύτερα φτωχοί παρά ἄθεοι!!! Τό δίλημμα δέν εἶναι εὐρώ ἤ δραχμή ἀλλά μέ Σταυρό ἤ χωρίς Σταυρό!!!

  • Έλληνες, καλύτερα φτωχοί και να τιμάμε την πίστη μας, παρά οικονομικά ανεξάρτητοι αλλά αρνητές, εχθροί και πολέμιοι του Χριστού, της πίστης Του, του Σταυρού Του και της Αγίας Εκκλησίας Του.
  • Έλληνες, καλύτερα φτωχοί και με ελεύθερη την Εκκλησία και την πίστη του Χριστού, παρά πλούσιοι και με διωκόμενη την Εκκλησία και την πίστη του Χριστού.
  • Έλληνες, έτσι ή αλλιώς φτωχούς θα μας καταντήσουν, κοιτάξτε να μη χάσουμε την πίστη μας.
  • Έλληνες, μεταξύ σφύρας και άκμονος βρισκόμαστε, όμως καλύτερα να πεινάσουμε παρά να πετάξουμε την πίστη μας.
  • Έλληνες, καλύτερα ένα κράτος φτωχό παρά ένα κράτος αθεϊστικό, όπου θα διώκεται και θα πολεμείται η πίστη στο Χριστό, όπως συνέβαινε στα χρόνια του κομμουνισμού στη Ρωσία, στη Ρουμανία ή στην Αλβανία.
***
Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα
αλλά πρώτιστα και κύρια πνευματικό!!!
Δεν πρόκειται μόνο για την οικονομική μας υποδούλωση και εξαθλίωση αλλά πρώτιστα και κύρια για την πνευματική μας υποδούλωση και εξαθλίωση.
Διότι δυνάμεις που ζητάνε την ψήφο μας για να κυριαρχήσουν στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας, δεν έχουν μόνο ως στόχο την υποτιθέμενη οικονομική ανεξαρτησία και ευημερία του λαού μας – κάτι το οποίο μάλιστα, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος λαός μας, πιστεύει ότι θα επιτευχθεί μαγικά εν μιά νυκτί άνευ κόπων και δακρύων – αλλά πρώτιστα και κύρια έχουν ως στόχο την μεταλλαγή του μοντέλου της κοινωνίας μας σε ένα πολυπολιτισμικό, πολυεθνικό, πανθρησκειακό και τελικά αθεϊστικό αμάλγαμα το οποίο εντάσσεται αρμονικά μέσα στα νεοεποχίτικα πλαίσια και συνταυτίζεται απόλυτα με τους σκοπούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων(New World Order) η οποία αργά, ανεπαίσθητα αλλά μεθοδικά προετοιμάζει την ανθρωπότητα για την έλευση και κυριαρχία του Αντιχρίστου.
Ο τελικός στόχος όλων αυτών των πολιτικών δυνάμεων που βρίσκονται ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος και οι οποίες ζητάνε και σ΄ αυτές τις εκλογές την ψήφο των Ελλήνων, είναι να στρέψουν το πηδάλιο της ελληνικής κοινωνίας μας προς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησιαστικής πρότασης και των προσταγμάτων του Ευαγγελίου που ευαγγελίστηκε πριν 2000 χρόνια ο Ιησούς ο Ναζωραίος, ο Χριστός, ο Κύριος και Θεός μας.
Ο αγώνας λοιπόν, δεν είναι μόνο για την κατάργηση ή όχι του μνημονίου, για την παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη, για την επιστροφή ή όχι στη δραχμή αλλά πρώτιστα και κύρια είναι για την επικράτηση ή όχι των αντίθεων δυνάμεων και των πολέμιων της πίστης του Χριστού.
Θα επιτρέψουμε την επικράτηση άθεων δυνάμεων;
Αυτά ας έχουμε κατά νου και ας αποφασίσουμε ανάλογα την ώρα της ψήφου.
http://www.zoiforos.gr

Ἀνάκληση εἰς μετάνοιαν. Διδαχές ἀπό τόν Ἄθωνα. Γέροντας Ἰωσήφ Βατοπαιδινός


Μεταπτωτικά ο άνθρωπος ευρίσκεται υπό την επιρροή όχι μόνο του νόμου της αμαρτίας του «ἐν τοῖς μέλεσι διεσπαρμένου», αλλά ακόμα και υπό την επίδρασι των αλλοιώσεων και των ποικίλων τροπών, πού υπάρχουν και αυτές σαν κακοί γείτονες.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι εκείνοι πού συνεχώς μάς ωθούν, μάς αποπλανούν, μάς παρασύρουν στο να μην ημπορούμε να φυλάξωμε αυτό πού θέλομε. Και εξ αιτίας αυτών λοιπόν, ευρισκόμεθα εις συνεχή μετάνοια. Όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες, έστω και αν είναι μία μόνο ημέρα η ζωή του ανθρώπου, δεν τίθεται θέμα αναμαρτησίας.
Αυτό το νόημα της μετανοίας, είναι εκείνο πού βασικά μάς απασχολεί. Κατά τους Πατέρες, ο Θεός δεν λυπάται τόσο αν ο άνθρωπος, τρόπον τινά, δεν τα κατάφερε και αμάρτησε. Δεν τον κρίνει γι’  αυτό. Εκείνο πού λυπεί την Χάρι, είναι όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να μετανοήση.
Αυτό είναι ένα είδος απογνώσεως, ένα είδος βλασφημίας προς αυτό το Πανάγιο Πνεύμα. Γι  αυτό πρέπει να εντείνωμε την προσπάθειά μας. Και εφ  όσον θέμα αναμαρτησίας δεν τίθεται, να τίθεται θέμα συνεχούς μετανοίας. Να πείθωμε την ενδημούσα σε μάς θεία Χάρι, ότι τα σφάλματα τα οποία συμβαίνουν δεν είναι εκούσια. Ποτέ μας δεν θέλομε να αρνηθούμε και να προδώσωμε την αγάπη του Θεού, αλλά μέσα στην αδυναμία, απειρία και αγνωσία, περικλείονται όλα μας τα λάθη. Και συνεχώς πίπτοντες, φωνάζαμε το «ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ», να επικαλούμεθα νέα μορφή συνεργείας της Χάριτος, ούτως ώστε να ολοκλήρωση την γνώσι μας και τις δυνάμεις μας, για να ιδούμε καλά και να ενεργήσωμε σωστά και έτσι να ημπορέσωμε εις αυτές τις δύσκολες ημέρες να ορθοποδήσωμε. Γιατί κατά τον Παύλο «ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία» τώρα, «ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν».
Βλέποντες όλοι μας και έχοντες πείρα των γεγονότων, αντιλαμβανόμεθα «εγγίζουσαν την ημέραν». Παρατηρούμε να δυναμώνη περισσότερο του εχθρού μας η δύναμι, αλλά και η ιδική μας έκτασι να περιορίζεται, λόγω του ότι οι άνθρωποι περισσότερο αποφεύγουν, περισσότερο απομακρύνονται και έτσι το κοινωνικό σύνολο γίνεται και αυτό εμπόδιο· διότι οι άνθρωποι οι πνευματικοί εμειώθησαν, έμεινε το «λείμμα», ελάχιστοι.
Πόσο πρέπει να είμεθα προσεκτικοί και ενωμένοι για να τα βγάλωμε πέρα! Το θέμα της επιτυχίας μας δεν είναι θέμα τεχνικό, ώστε να αποδώσωμε το βάρος στην συμμαχία των συνανθρώπων μας. Χρήσιμο είναι εάν είμεθα σύμφωνοι και ομοϊδεάται.
Το κέντρο όμως της επιτυχίας, είναι η συμμαχία της Χάριτος. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Όλη μας η προσοχή είναι στο πώς να κρατήσωμε μαζί μας την ενέργεια της Χάριτός Του, το «μεθ  υμών ειμί πάσας τάς ημέρας, έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. 28, 20). Αυτό το «μεθ  υμών ειμί» πρέπει να το προσέξωμε πάρα πολύ, εάν πράγματι είναι «μεθ  ημών». Διότι «δυνάμει» ο Θεός Λόγος είναι «μεθ  ημών». «Δυνάμει» δεν απουσιάζει από πουθενά. Αλλοίμονο αν συμβή τούτο! Εάν απουσιάση κλάσμα δευτερολέπτου από την κτίσι, αυτή θα εξαφανισθή. Αυτός είναι το Πάν του παντός. «Δυνάμει» είναι μαζί μας.
Είναι όμως «ἐνεργεία» μαζί μας; Λέγει ένα σοφό λόγο ο Ωριγένης: «Τί μοί ὅφελος, εἰ ὁ Λόγος σεσάρκωται καί ἐγώ Αὐτόν οὐ κατέχω;» Και λέω και εγώ τώρα. Τί θα μάς ωφελήση εάν «δυνάμει» είναι μαζί μας ο Θεός Λόγος, αφού «ἐνεργεία» δεν τον αισθανόμεθα; Και φυσικά δεν πταίει Αυτός. Πταίομε εμείς, μή κάνοντας καλό χειρισμό. Γι  αυτό η προσοχή μας να είναι εις αυτόν τον τομέα.
Στο πώς ανά πάσαν ώρα να μην χάνωμε τις ευκαιρίες και τα μέσα πού θέτουν εις ενέργεια την παρουσία της θείας Χάριτος. Μαζί με αυτή, πού «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί» να αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε τον σκοπό μας προς επιτυχία, διότι «αι ημέραι πονηραί εισιν». «Εν σοφία προς τους έξω περιπατείτε». Κοιτάξετε από πού συνιστάμεθα. Από τα έξω, από τα πέριξ, από τα έσω.
Πώς επιβουλεύει τον άνθρωπο η αμαρτία; Κεντά από τα έξω, κατ  ευθείαν. Ρίπτει στην οθόνη της διανοίας την εικόνα, οποιανδήποτε εικόνα εφάμαρτη και προκαλεί τον νού. Τον προκαλεί να περιεργαστή την εικόνα. Ο νους πρέπει να προσέξη. Τί είναι αυτή η εικόνα; Χρειάζεται ή όχι; Αν ο νους είναι υγιής, την απορρίπτει αμέσως. «Υπάγε οπίσω μου, σατανά, Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και Αυτώ Μόνω λατρεύσω».
Παρά ταύτα η αμαρτία δεν υποχωρεί και δεν φεύγει μολονότι ηττήθη με τον τρόπο πού εκτύπησε. Αφήνει την κατ  ευθείαν κίνησι και παίρνει την πλαγία και κτυπά εν ονόματι της προφάσεως, εν ονόματι των φυσικών νόμων, εν ονόματι της χρείας. Και όμως είναι δόλος. Παραμερίζει την κατ  ευθείαν κρούσι και παίρνει την δολία. Εάν και εις αυτή ο νους προσέξη, το εξετάση καλά – διότι η απόφασί του είναι ο αληθής νόμος της χρείας και όχι της επιθυμίας – τότε αφήνει αυτό τον τρόπο και παίρνει την βία. Ορμά εν ονόματι του πάθους, με σατανική ενέργεια και πιάνει τον άνθρωπο από τον λαιμό, να τον στραγγαλίση.
Εκβιάζει πλέον, όπως έκανε ο Ναβουχοδονόσορ- «ή θα προσκυνήσετε την εικόνα μου, διότι το θέλω εγώ, ή θα σάς ρίξω στην κάμινο». Και εις αυτές τις φράσεις ευρίσκεται ολόκληρος ο δαίδαλος του σατανικού πάθους, και με αυτόν τον τρόπο κτυπά τον άνθρωπο.
Γι  αυτό πρέπει ο άνθρωπος να είναι συνεχώς ξύπνιος, να μην παρασυρθή, διότι η αμαρτία δεν υποκύπτει, δεν υποχωρεί, θα μεταχειρισθή όλους τους δόλους και τους τρόπους για να απατήση τον άνθρωπο. Εδώ ακριβώς πρέπει να προσέξωμε, διότι μετά την αμαρτία ακολουθεί απογοήτευσι, όπως μετά το τραύμα ακολουθεί πόνος· δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά σύμπτωμα.
Έτσι και αυτά πού ακολουθούν την ψυχή, απόγνωσι και αποθάρρυνσι, δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά διαβολικότατα, παρόλο πού παρουσιάζονται με μορφή φυσική! Εδώ λοιπόν χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μην χάση ο άνθρωπος το θάρρος του, όταν κάνη λάθος, εφ  όσον αλάνθαστη ζωή, ως γνωστό, δεν υπάρχει. Ακούμε πολλές φορές ανθρώπους να λέγουν: «Μα είμαι αμαρτωλός και ο Θεός δεν μου ακούει», «μά είμαι αμαρτωλός και δεν έχω θάρρος και δεν τα καταφέρνω· είμαι ανάξιος». Όλα αυτά είναι προφάσεις από τα δεξιά, ενώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο Θεός ήρθε για τους αμαρτωλούς.
Δεν τίθεται θέμα αναξιότητος. Όσο πιο ανάξιος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ ανάγκη έχει να καταφεύγη στον Θεό. Και αυτούς πιο πολύ ο Θεός «προσίεται», γιατί όπως είπε, ήρθε για τους ασθενείς όχι για τους υγιείς.
Επομένως αυτό στην πρακτική μορφή είναι πολύ χρήσιμο, να μένη ο άνθρωπος μετά το λάθος και να μην χάνη το θάρρος του. Και αυτό θέλει ανδρεία και προαίρεσι να το κατορθώση και όμως είναι τόσο απαραίτητο. Όταν όλα αυτά τα προσέχει ο άνθρωπος, τότε ευρίσκεται ο νους του σε μια κατάστασι μαχητικότητος, σε μια κατσάστασι εγρηγόρσεως, ούτως ώστε πάντοτε προσέχει και ποτέ δεν απατάται. Και προσέχοντας έτσι, κατ  ανάγκην ευρίσκεται σε συνεχή μετάνοια, και συνεχής μετάνοια είναι, ανά πάσαν ώρα να ομολογή στον Θεό:
«Ήμαρτον, Κύριε, δεν τα κατάφερα. Βοήθησέ με. Παράμεινε μαζί μου. Σύ είπες: χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ακριβώς αυτό το έχω καταλάβει. Το έκαμα συνείδησι. Γι  αυτό επιμένω. Κρούω, ζητώ, αιτώ, δεν θα παύσω να ενοχλώ. Δεν μπορώ χωρίς Εσένα. Δεν πρόκειται να φύγω. Εάν δεν βαρύνονται τα ώτα Σου να με ακούουν, δεν θα βαρεθή και το στόμα μου να φωνάζη.
Επιμένω, είναι αλάνθαστος η κρίσι Σου στο να με ανακαλέσης σε μετάνοια. Τούτο το έκανες Σύ, θεία Παναγαθότης, δεν το έκανα εγώ. Ούτε ήξερα τον Θεό, ούτε ήταν δυνατό να τον ανακαλύψω. Σύ, Κύριε, Πανάγαθε, ήρθες και με ευρήκες και με εφώναξες να σε ακολουθήσω. Αυτό το επήρα, το θέλω, το επιθυμώ. Δεν τα καταφέρνω όμως. Γι  αυτό επιμένω, θέλω να με βοηθήσης. Πρέπει αυτό πού εχάρησες να μην το απολέσω».
Βλέπετε! Σάς έκαμα μία εικόνα, πώς είναι ο τρόπος της πραγματικής μετανοίας. Αυτές οι διαθέσεις πρέπει να ευρίσκονται στην ψυχή του ανθρώπου του ευρισκομένου υπό μετάνοια. Εάν αυτό το συνεχίζει ο άνθρωπος πραγματικά, γεννάται μέσα του ένα άλλο είδος θάρρους, το οποίο δεν εγνώριζε πρίν.
Είναι μία μορφή παρρησίας. Αυτή την παρρησία πού έχουν τα παιδιά προς τον πατέρα τους, την οποία δεν ημπορούν να αποκτήσουν οι υπηρέται και οι υπάλληλοι. Και τούτο γίνεται από το θάρρος αυτό, μέσω του οποίου πολεμά την αμαρτωλότητα και κρατά τον όρο της μετανοίας.
Αυτό στην πρακτική είναι πάρα πολύ απαραίτητο, για όλους μας ανεξαιρέτως, περισσότερο όμως στους αδελφούς μας πού ζούν στην κοινωνία, πού ευρίσκονται πιο εκτεθειμένοι μέσα στα αίτια. Μετά την πτώσι ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του και έγινε επιρρεπής προς τα αίτια πλέον και μάλλον εξαρτάται από αυτά. Εάν, όταν ήταν ολοκληρωμένη προσωπικότης, κατόρθωσαν και τον επλάνησαν, σκεφθήτε τώρα πού δεν έχει προσωπικότητα και ευρίσκεται υπό την επίδρασι τών, πόσο ισχυρά είναι αυτά· και επειδή ο άνθρωπος δεν έχει δύναμι, διότι είναι τραυματισμένος από την αμαρτία και με τάς αισθήσεις του καθόλου υγιείς, τότε γίνεται λεία δυστυχώς και θύμα αυτών των παραγόντων.
Επομένως έχει ανάγκη να ευρίσκεται υπό συνεχή μετάνοια, η οποία είναι το ταπεινό φρόνημα, διότι η πραγματική μετάνοια είναι η πρακτική ταπεινοφροσύνη. Η πρακτική ταπεινοφροσύνη και ταπείνωσι, είναι η μόνη θέσι των λογικών όντων, η οποία προκαλεί το θείο έλεος. «Ταπεινοίς δίδωσι χάριν και υπερηφάνοις αντιτάσεται» ο Θεός. Εφ  όσον έτσι είναι τα πράγματα, είμεθα υποχρεωμένοι αυτό τον τρόπο να εκμεταλλευθούμε. Το νόημα είναι πλέον σαφές. Χωρίς την συνεργασία της Χάριτος, είναι αδύνατο να τα βγάλωμε πέρα. Πρέπει λοιπόν, να επινοήσωμε τρόπους, να προκαλέσωμε περισσότερο την συμπαράστασι της Χάριτος, ώστε μαζί με αυτή να ημπορέσωμε να επιτύχωμε.
Τί λέγει ο Παύλος; «Πάντα Ισχύω εν τώ ενδυναμούντι με Χριστώ». Και ο Ιησούς μάς λέει: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ο Παύλος έχοντας πείρα της παρουσίας της θείας Χάριτος, ομολογεί και λέει: «Πάντα ισχύω εν τώ ενδυναμούντι με Χριστώ».
Εάν λοιπόν, «πάντα ισχύωμεν» εν τη ενδυναμούση Χάριτι, άρα όλη μας η προσπάθεια είναι πώς να την τραβήξωμε μαζί μας. Όλες οι αρετές είναι αφετηρία στο να προκαλέσουν και να συγκρατήσουν την Χάρι. Η κεντρικωτέρα από όλες, κατά τους Πατέρες μας, είναι η ταπεινοφροσύνη. Αυτήν πάρα πολύ αγαπά η Χάρις, και δεν είναι παράδοξο.
Εφ  όσον μάς απεκάλυψε ο Ιησούς μας, ότι Αυτός ο ίδιος είναι «πράος και ταπεινός τη καρδία» άρα το θέμα της ταπεινοφροσύνης δεν είναι μία απλή προτίμησι της θείας φύσεως, της θείας απαιτήσεως προς τα λογικά όντα, αλλά είναι κάτι το οποίο προσίεται η θεία φύσι, για λόγους πού ξέρει ο Πανάγαθος Θεός· και εφ  όσον είναι στην ιδιότητά Του, στην οντότητά Του ταπεινός, άρα γεννάται διπλή η υποχρέωσι να είμεθα και εμείς πλέον ταπεινοί.
Εφ  όσον η ταπεινοφροσύνη τόσο πολύ βοηθά, ο πρακτικός τρόπος με τον οποίο συντελείται, είναι η ειλικρινής μετάνοια. Ο ειλικρινώς μετανοών, συνεχώς ευρίσκεται προσπίπτων στον Θεό. Επιρρίπτει τον εαυτό του στον Θεό, και συνεχώς φωνάζει· «ιλάσθητί μοι, τώ αμαρτωλώ», «ελέησόν με, Πανάγαθε, κατά το μέγα Σου έλεος», «συγχώρα με, Κύριε, δεν τα καταφέρνω», «έλα, Κύριε, παρέμεινε μαζί μου».
Και εφ  όσον όπως λέει ο Δαυίδ, «εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος», ιδού ένας απλός τρόπος να έχουμε μαζί μας την συμμαχία της Χάριτος και να επιτύχωμε αρτιώτερα και τελειότερα την σωτηρία μας. Γι  αυτό κανείς από μάς τους πιστούς να μην φεύγη από τα περιθώρια της ταπεινοφροσύνης. Η σωτηρία μας είναι και λέγεται «δωρεάν σωτηρία». Γιατί είναι γεγονός ότι όλες οι αρετές είναι χρήσιμες, αλλά πάρα πολλές από αυτές έχουν μία αγωνιστικότητα, την οποία δεν διαθέταμε όλοι μας.
Διότι η πρακτική αγωνιστικότητα χρειάζεται αυθορμητισμό, πολλή αποφασιστικότητα, πολλή φιλοπονία, συνεχή επαγρύπνησι, πράγματα τα οποία δεν έχομε πάντοτε. Το να κρατήσωμε την ταπεινοφροσύνη – και αυτό είναι κουραστικό – δεν είναι όμως υπέρ την φύσι μας, πράγμα δηλαδή ακατόρθωτο. Διότι το να σκέπτεται κανείς ταπεινά, είναι το πιο απλό πράγμα.
Αλλά μήπως δεν είμεθα και ταπεινοί; Δηλαδή, είμεθα κατά κυριολεξία ταπεινοί, εφ  όσον η αμαρτία μάς συνέτριψε. Αν φρονούμε ταπεινά, είμεθα αληθεύοντες, διότι ανακαλύψαμε την πραγματική μας προσωπικότητα, πού την συνέτριψε η αμαρτία. Διότι ούτε το «κατ  εικόνα και ομοίωσι» το οποίο μάς εχάρισε ο Θεός στην δημιουργία αξιοποιήσαμε, ούτε το θέμα της Χάριτος και της υιοθεσίας, το οποίο μάς έδωσε ο Θεός με την παρουσία του, έχομε. Το να σκέπτεται λοιπόν κανείς ταπεινά τί είναι; Η ανακάλυψι της αλήθειας, της πραγματικότητος.
Αυτές οι θεωρίες είναι φυσικές και πάρα πολύ βοηθούν. Είναι εύκολο ο καθένας με αυτές να ασχολήται, έως ότου εύρη πράγματι, συν τη Χάριτι, την πνευματική ταπείνωσι, οπότε ολοκληρώνεται εκεί η προσωπικότητά του. Η ειλικρινής μετάνοια απεκάλυψε την ταπεινοφροσύνη, η δε ειλικρινής ταπεινοφροσύνη έδωσε την ολοκληρωμένη μετάνοια. Το ένα γεννά το άλλο.
Όπως είπαμε και πρίν, εφ  όσον αναμαρτησία δεν υπάρχει, τίθεται μόνο θέμα ειλικρινούς μετανοίας. Συνεργούσης της Χάριτος, αρχίζει στον άνθρωπο (εκεί οπού η αμαρτία είχε άλλοτε επίδρασι δυναστική και τον εξεβίαζε είτε κατά διάνοια, είτε από μέρους των αισθήσεων, σαν αιχμάλωτο) μετά από ειλικρινή μετάνοια, να εξασθενή μέσα του η δύναμί της και εκεί πού άλλοτε τον εστραγγάλιζε και τον απασχολούσε, σιγά-σιγά παραμένει μόνο μια ψιλή μνήμη.
Και αν αγωνισθή ο άνθρωπος, αυτή η ψιλή μνήμη χάνεται και του έρχεται αηδία προς την αμαρτωλότητα, διότι στην πραγματικότητα η αμαρτωλότης είναι παραφροσύνη, γιατί η αμαρτία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ά-λογο πράγμα, παράλογο, «παρά φύσι». Ούτε φυσικό, ούτε χρειώδες είναι.
Είναι παράνοια, ένας παραλογισμός, μια παρερμηνεία. Δεν έχει φύσι, ούτε θέσι. Δημιουργείται ελλείψει του καλού. Όταν κανείς εξυγιανθή, βλέπει αυτό το τέρας και το απεχθάνεται. Τον καιρό όμως της αμετανοησίας του, του επιβάλλεται και τον στραγγαλίζει. Έχομε την ανάγκη της συμπαραστάσεως της Χάριτος, για να ημπορέσωμε σιγά-σιγά με την βοήθειά της να αποφύγωμε την αμαρτωλή διάθεσι.
Να αποφύγωμε πρώτα την «κατ  ενέργεια αμαρτία», μετά την «κατ  ενέργεια επιθυμία και σκέψι», ούτως ώστε να εξαλειφθή τελείως από την διάνοιά μας. Τότε καθαρίζει ο νους και γίνεται πλέον ελεύθερος στο να σκέπτεται και να λογίζεται πάντα αυτά τα οποία θέλει ο Θεός. Συνεχίζοντας – συν τη Χάριτι – γίνεται και «τή καρδία καθαρός», οπότε ολοκληρώνεται πλέον μέσα στα περιθώρια του αγιασμού και επιτυγχάνει τις θείες επαγγελίες, όπως μάς παραδίδουν οι Πατέρες μας. Γι  αυτό χρειάζεται προσοχή, ούτως ώστε να αξιολογούνται ο χώρος, ο χρόνος, ο τόπος, τα μέσα, οι δυνάμεις, τα πάντα.
Να μην χάνεται τίποτε. Για να γίνονται όλα αυτά, πρέπει να ευρίσκεται ο νους στην βάσι του. Και ο νους κρατείται στην βάσι του μόνο με την μνήμη του Θεού. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι η «ευχή». Γι  αυτό ο Παύλος επιμένει στο «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι». Εάν ο νους ευρίσκεται υπό την επίδρασι της μνήμης του Θεού, όλα τελειώνουν, δεν ημπορεί να παρασυρθή. Η αμαρτία μή έχοντας πρόσωπο, ούτε φύσι, ούτε θέσι, μόνο διά της απάτης, του δόλου και του εκβιασμού εισέρχεται. Όταν ο νους όμως ευρίσκεται στην θέσι του, είναι αδύνατο να πλανεθή. Δεν μπορεί η αμαρτία τίποτε να κάνη, στέκεται μόνο σε μια ψιλή υπόμνησι και τίποτε άλλο.
Παράδειγμα ο Ιησούς μας. Μετά το βάπτισμα απεσύρθη στην έρημο και ενήστευε. Εκεί εδέχθη την επίθεσι του σατανά, με τους τρεις κορυφαίους πειρασμούς. Υπό απλή υπόμνησι μόνο, τίποτε παραπάνω. Τον προκαλεί πρώτα στην φιλαυτία. «Αφού επείνασες, δεν τρώς;» «Ναί – λέει – θα φάω όποτε θέλω εγώ. Τότε μόνο». Τί νόημα έχει αυτό; Δεν θα υποκύψω στη φιλαυτία της ορέξεως, θα υποκύψω στους όρους της χρείας μόνο. «Θα φάω οπότε θέλω εγώ, όχι όποτε μου πείς εσύ». Είναι η ελευθερία της χρήσεως, όχι της παραχρήσεως.
Αποδεικνύει δηλαδή, ότι ο άνθρωπος τρώει για να ζή και δεν ζή για να τρώη. Έρχεται ο δεύτερος πειρασμός, του εγωισμού. Του λέει: «Αφού είσαι Υιός του Θεού, βάλε σε πειρασμό, εις ενέργεια την Χάρι, να απόδειξης ότι αφού είναι θέλημα του Θεού θα σε σώση». «Ναί – απαντά – έτσι είναι. Αλλά δεν θα πειράξω τον Θεό. Ξέρω ότι ο Θεός είναι Πατέρας και προνοεί, θα προνοήση Εκείνος, γιατί ξέρει πότε έχω χρεία, δεν θα τον βάλω εγώ σε πειρασμό». Αυτή ήταν η δύναμι του σατανά.
Και έφυγε, «καί άγγελοι προσήλθαν και διηκόνουν Αυτώ» (Ματθ. 4,11). Εδώ εννοείται η Χάρις του αγιασμού.
Υπό μορφή, λοιπόν, μόνο προσβολής έρχεται η αμαρτία. Όταν όμως ηττηθή ο άνθρωπος κατ  επανάληψι, τότε πηγαίνει δυναστικά και τον δένει και τον σέρνει. Αυτή είναι αιχμαλωσία πλέον. Είπαμε όμως προηγουμένως πώς γίνονται όλα αυτά. Για να ημπορέση ο νους μας, με ανοικτά τα μάτια να παρακολουθή πόθεν του έρχονται οι προσβολές και να έχη την δυνατότητα να αμύνεται, πρέπει να τον κρατήσωμε στη μνήμη του Θεού.
Ευκολώτερος τρόπος της μνήμης του Θεού από την προσευχή, δεν υπάρχει· γι  αυτό και ενομοθετήθη υπό του Παύλου το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι». Και δεν είναι παράξενο ότι το ευρίσκαμε αυτό και στους αγίους Αγγέλους, όπου εις όλους τους αιώνας της υπάρξεώς τους, ένα έχουν να κάνουν συνεχώς, να υμνούν τον Θεό. Αλλά και όλα τα λογικά όντα στην αιωνιότητα, στην παλιγγενεσία, μεταφερόμενα στην βασιλεία του Θεού, αυτό θα κάνουν. Και εδώ για να χαρακτηρισθή ένας άνθρωπος ότι είναι αληθινά πνευματικός, πρέπει να έχη μέσα του συνεχή ευχή. Αυτό είναι το τρανό δείγμα ότι πρόκοψε πνευματικά.
Αρα η ζωή του μέλλοντος είναι η συνεχής ευχή, συνεχής ανακύκλησι του θείου Ονόματος μέσα μας. Και αυτό είναι η δόξα μας και η ανάπαυσί μας. Όλα αυτά τα είπα, για να μην μάς φανή παράξενο για την εντολή πού έχομε να είμεθα συνεχώς «ευκτικά όντα», να προσευχώμεθα πάντοτε. «Τις σοφός και συνήσει ταύτα και φυλάξει τα ελέη του Κυρίου;» Ο καθένας από μάς, έχομε επιτακτικό καθήκο να εξασκήσωμε την προσευχή μέσα μας, όσο εξαρτάται από μας. Κρατώντας ο νους την προσευχή, είναι ξύπνιος και βλέπει πόθεν έρχονται οι λογισμοί και τί σκοπό έχουν τα ποικίλα τεχνάσματα της αμαρτίας, πού προσπαθούν να τον απατήσουν.
Η μετάνοια ανακαλεί τον άνθρωπο από την εμπαθή κατάστασι και τον φέρνει στην φυσική. Όταν έλθη ο άνθρωπος στην φυσική κατάστασι, μακράν των παθών και των επιθυμιών, τότε τον τραβά η θεία Χάρις στο «υπέρ φύσιν», πού είναι ο αγιασμός. Είναι αδύνατο όμως να επιδράση πάνω του η Χάρις και να παραμείνη μαζί του εάν αμαρτάνη, διότι η αμαρτωλότης είναι «παρά φύσιν» και ο Θεός «εν σώματι καταχρέω αμαρτίας ουκ εισελεύσεται».
Επομένως πάση δυνάμει, κάθε άνθρωπος, κάθε πιστός, πρέπει να συγκρουστή με την αμαρτία και ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα κατά λάθος, να μην επαναληφθή να φθάση στην κατάστασι να μην αμαρτάνη πρακτικά και να κλαίη για τις περασμένες αμαρτίες. Μή αμαρτάνοντας πρακτικά, παύει να δανείζεται. Κλαίοντας για τις περασμένες αμαρτίες, πληρώνει τα παλαιά και τότε ισορροπούν οι σχέσεις του με τον Θεό. Αυτός είναι ο πρακτικός τρόπος της μετανοίας. Αφού ισορροπήσουν οι σχέσεις μας με τον Θεό, τότε επιδρά επάνω μας η θεία Χάρις, διότι «τούς δοξάζοντάς με δοξάσω και οι εξουθενούντες με ατιμασθήσονται».
Είναι αδύνατο η θεία Χάρις, η οποία είναι μέσα μας, όταν της δοθούν οι προϋποθέσεις, να μην ενεργήση. Γι  αυτό εξ άλλου υπάρχει και η Εκκλησία, η προέκτασι του Ιησού μαζί μας, πού λέει ότι «μεθ  υμών ειμί πάσας τάς ημέρας». Διά της Εκκλησίας και των μυστηρίων προεκτείνεται μαζί μας και συνεχίζει να ευρίσκεται πάντοτε μαζί μας, οποιανδήποτε ώρα επικαλεσθούμε την συμπαράστασί Του.
Είναι τόσο απλό. Αρκεί ο άνθρωπος να αξιολόγηση τις ενέργειές του στην ζωή αυτή και να μην χάνη ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε πρόφασι, ούτε δύναμι από όσας διαθέτει η ψυχοσωματική του οντότης και με την βοήθεια της Χάριτος θα επιτύχη την σωτηρία του.
Η σωτήρια δεν είναι φυσικά αποτέλεσμα των έργων μας, αυτή είναι «Ρωμαιοκαθολική» θέσι. Η σωτηρία πηγάζει μόνο από τον Σταυρό, δωρεάν και τα έργα πού κάνομε δεν είναι για να την αγοράσωμε. Αλλοίμονο. Είναι βλάσφημο και να το σκεφθή κανείς. «Το αίμα του Υιού του Θεού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α´ Ιωάν. 1,7), όχι τα ιδικά μας έργα. Η αντίστασι προς την αμαρτία και αμαρτωλότητα, δεν είναι προς εξαγορά της σωτηρίας, αλλά είναι στο να δείξωμε χαρακτηριστικά την προσωπικότητά μας, ότι είμεθα λογικά όντα και δεν υποκύπταμε στην παρά φύσι ζωή. Η αρετή είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι επιβεβλημένο.
Και αν απαίτησε ο Θεός να γίνουμε ενάρετοι από αμαρτωλοί, αυτό είναι υποβιβασμός για μάς, διότι αυτό το περιέχει η φύσι μας. Η αρετή είναι κατά φύσι μέσα στην προσωπικότητα του ανθρώπου σαν «κατ  εικόνα και ομοίωσιν Θεού». Έξω από την αρετή, δεν είναι κανείς άνθρωπος, είναι υπάνθρωπος.
Οι αρετές πού κάναμε, είναι για να ελευθερωθούμε από την παρά φύσι ζωή, πού μάς παρέσυρε η αμαρτία και μάς έρριξε εκεί μέσα. Τώρα πρέπει να ανασυρθούμε από τον βόθρο της κτηνώδους καταστάσεως και γι  αυτό ακριβώς αγωνιζόμεθα και όχι για να αγοράσωμε την σωτηρία.
Αυτή πηγάζει από τα μυστήρια και τον Σταυρό του Χριστού. Αυτή είναι η ορθή θέσι της θεολογίας πού μάς παρέδωσαν οι Πατέρες μας, οι οποίοι ερμηνεύουν πολύ καλά και το θέμα, τον τρόπο πού ο σατανάς προβάλλει την αμαρτωλότητα. Δεν είναι για να μετρήση την έκτασι της αμαρτίας, όση και αν είναι.
Ξέρει αυτός, ότι αν γυρίση ο πιστός και πή στον Θεό «ήμαρτον», τότε αμέσως τον συγχωρεί. Η δύναμι του σατανά και η επιμονή του στο να ρίξη τον άνθρωπο στην αμαρτία, είναι ότι μετά από αυτή θα έλθη η απόγνωσι, και η απόγνωσι κρατά την κεφαλή, πού είναι η προθυμία και παραδίδεται πλέον ο άνθρωπος άνευ όρων.
Και τώρα καταλήγαμε να πούμε, ότι η απογοήτευσι, μετά την αμαρτία, είναι μέν επακόλουθο φαινόμενο, αλλά «παρά φύσι»! Είναι αναγκαίο κακό. Είναι όπως συμβαίνει στο παράδειγμα του τραύματος και του πόνου. Μετά το τραύμα ακολουθεί πόνος.
Πρέπει, πάση σπουδή, ο άνθρωπος να θεραπεύση και το τραύμα και τον πόνο. Αλλοιώς θα φθαρή. Η μετά την αμαρτία απογοήτευσι, όσο μεγάλη και αν είναι η αμαρτία, είναι διαβολικό φαινόμενο. Διότι θέμα αναμαρτησίας δεν υπάρχει, αφού ήλθε ο Θεός ξέροντας, ότι ο άνθρωπος είναι παναμαρτωλός, απωλεσμένος και υποβιβασμένος στον θάνατο και την καταστροφή.
Ήλθε εκουσίως εξ αγάπης, μόνος Του και τον αγκάλιασε και τον εσήκωσε. Τώρα πώς ημπορούμε να πούμε «είμεθα αμαρτωλοί και δεν είμεθα Άγιοι, γι  αυτό και απελπιζόμαστε». Αφού Αυτός για τους αμαρτωλούς ήλθε και όχι για τους δικαίους. Μόνος του το ομολογεί. Απόδειξι ότι έδωσε τα κλειδιά της βασιλείας στον Πέτρο, πού τον αρνήθηκε τρεις φορές και δεν τα έδωσε στον Ιωάννη, τον επιστήθιο και ηγαπημένο. Όχι γιατί υποβιβάζει ο Θεός την αρετή, αλλά περισσεύει, ξεχειλίζει η πατρική του στοργή στον αδύνατο και τον συντετριμμένο και στο απολωλός.
Και υπό το νόημα αυτό πρέπει κανείς να μην φοβάται και να μην παραδέχεται την απογοήτευσι και αποθάρρυνσι σαν επακόλουθο της αμαρτίας, αλλά όπως το ελατήριο να πετάγεται επάνω πάλι και να λέγη; «Ήμαρτον,Θεέ μου, μή μου το γράφης, μετανοώ» Και έτσι με θάρρος να συνεχίζη τον καλό αγώνα του, με ακλόνητη την πίστι στην Παναγάπη και αγαθότητα του Ιησού μας. Αμήν.
Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Διδαχές από τον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 8, γ’ Έκδοσις, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονή του Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999
pemptousia.gr

Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, “Κανένα κόμμα δέν ἐκφράζει τόν Χριστιανό”


Τί να ψηφίσω στις εκλογές;
 
Γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου
-Γέροντα τι να ψηφίσουμε στις εκλογές;
-«Οὐκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»(1). «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει»(2). Επειδή, όμως, είμαστε πολίτες και αυτής της γης, αυτής της χώρας, όταν έλθη η ώρα να πάμε στις κάλπες, δέν θα είμεθα προσκολλημένοι σε καταστάσεις και σε κόμματα η σε πρόσωπα. Κανένα κόμμα δεν μας εκφράζει. Κάθε φορά, λοιπόν, θα σκεπτώμεθα, ποιό είναι ολιγώτερον κακό για την χώρα μας. Κατά περιστάσεις. Άλλοτε μπορεί να είναι το ένα, άλλοτε μπορεί να είναι το άλλο. Θα ψηφίζουμε με αρχή, «το μη χείρον, βέλτιστον»..
Αλλοίμονο στο Χριστιανό που θα ειπή, «εμένα με εκφράζει το τάδε ή το τάδε κόμμα». Αυτός πολύ απέχει από του να είναι ένας συνειδητός Χριστιανός. Κανένα κόμμα δεν εκφράζει τον Χριστιανό. Και βλέπετε, ότι σε μερικά πράγματα είναι όλα τα κόμματα, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά, σύμφωνα.
Στις αμβλώσεις, στην αποποινικοποίησι της μοιχείας, στην καταστροφή της γλώσσης, στο αυτόματο διαζύγιο, στο συναινετικό διαζύγιο και σε άλλα αντιχριστιανικά νομοθετήματα. Ακόμα και. στο πώς θα φέρουμε περισσότερους τουρίστες, στο πώς θα δημιουργήσουμε γυμνιστικά στρατόπεδα, κανένα κόμμα δεν ήταν αντίθετο. Συνάλλαγμα να φέρουμε, και ας το φέρουμε μ’ οποιοδήποτε τρόπο.
__________
1. Ἑβρ. 13,14.
2. Φιλιπ. 3,20.
πηγή: Απάνθισμα
http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/06/blog-post_9004.html

Ἡ “νέα ταυτότητα” πού θά μοιράσουν τό φθινόπωρο θά εἶναι ἡ “Κάρτα Τοῦ Πολίτη”;


Λένε μερικοί:Θα είναι  η “νέα ταυτότητα”  η “Κάρτα του Πολίτη” ή  θα είναι  μια πλαστική  κάρτa  χωρίς  microchip σαν και αυτή  που μοίρασε  η κυβέρνηση  του  κ.  “We need global  governence fast ” (χρειαζόμαστε μια παγκόσμια  διακυβέρνηση γρήγορα);
Η “κλασσικοπερίπτωση” εκτιμά  ότι   η “νέα ταυτότητα”  θα είναι  η  “Κάρτα Του Πολίτη” δηλαδή  η ολοκλήρωση  των υποδομών  της “δουλοπαροικίας – Ελλάς” για τις οποίες τόσο “πάσχισαν” οι  ξένες κατοχικές δυνάμεις και οι ντόπιοι συνεργάτες τους.Θα είναι λοιπόν η “Κάρτα του Πολίτη “της οποίας η διανομή  αναγγέλθηκε σήμερα στα “μουλωχτά”  απο το  ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟ υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ, και μάλιστα  την στιγμή  που ο “κουρνιαχτός”  της  προεκλογικής  λασπομαχίας και της  ευρωατλαντικής  τρομοκρατίας έχει γίνει τόσο  πυκνός που δεν βλέπουμε ούτε στους δέκα πόντους .
Σου λένε :Ποιός θα ασχοληθεί με αυτή την είδηση;

Ποιός θα καταλάβει ότι  απο το φθινόπωρο,  με την συνδρομή μάλιστα   ενδεχομένως κάποιας”αντιμνημονιακής – αριστερής”  κυβέρνησης, ο κάθε Έλληνας  θα είναι μαρκαρισμένος και  ηλεκτρονικά παρακολουθούμενος  απο εκατό αόρατα μάτια;

Ποιός θα  θυμηθεί ότι πρίν απο λίγες ημέρες , το υπουργείο οικονομικών έστειλε επείγουσα εγκύκλιο σε ολους (εκτός απο τα νεκροταφεία), απαιτώντας  να παραδίδουν απο εδώ και στο εξής  κάθε δεδομένο που καταγράφουν  στις βάσεις τους  για πελάτες και συναλλασσόμενους;

Ποιός θα θυμηθεί  τα όσα έχουν  υποστηρίξει  εκατοντάδες επιστήμονες και ειδικοί  για τους κινδύνους απο αυτήν την τυρρανική  εφαρμογή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης;

Και το κυριώτερο.

Ποιός  θα διαβάσει τι λέει ο περίφημος κανονισμός ΕΚ 2252/2004  στον οποίο βασίζεται αυτή  η εσπευσμένη , δαπανήρή   και άσκοπη  σε τέτοιους καιρούς αντικατάσταση  των  ταυτοτήτων μας με νέες  πλαστικές και  ασφαλώς πιό “έξυπνες”;

Η επισήμανση  που έκανε το “Βήμα”  είναι ορθή  ότι  δηλαδή :
“…Το δείγμα της νέας ταυτότητας που παρουσίασε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προέρχεται από τις ίδιου τύπου ταυτότητες που διαθέτουν ήδη οι αστυνομικοί της ΕΛ.ΑΣ, γι’ αυτό και εμφανίζονται στο παράδειγμα και ορισμένα ακόμα στοιχεία, όπως ο βαθμός, που δεν θα υπάρχουν στις ταυτότητες των πολιτών… “
Μας λένε δηλαδή με πλάγιο τρόπο, ότι  δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε διότι  αυτή  η “νέα ταυτότητα”  που θέλουν  να μας επιβάλλουν , δεν θα είναι  η “κάρτα του πολίτη”  αλλά απλώς μια “ακίνδυνη”  και τζούφια ηλεκτρονικά,  πλαστική κάρτα σαν και αυτή που για προβοκατόρικους και παραπλανητικούς λόγους  έδωσαν  στους αστυνομικούς.

Ο κανονισμός όμως ΕΚ 2252/2004 τον οποίο επικαλούνται  άλλα ορίζει.

Δεν αναφέρεται  σε ταυτότητες αλλά ορίζει τις προδιαγραφές  των ταξιδιωτικών εγγράφων και των διαβατηρίων,  και επειδή  βρισκόμαστε ακόμα κάτω  απο την  επιρροή της “Συνθήκης Σένγκεν”  οι ταυτότητές μας  θεωρούνται  στην  “Ενωμένη” Ευρώπη “ταξιδιωτικά έγγραφα”,  και ως τέτοια πρέπει και αυτές να πληρούν  κάποιες προδιαγραφές.

Εδώ είναι το “ζουμί”!

Ποιές είναι αυτές οι “προδιαγραφές”  που πρέπει σύμφωνα με τον κανονισμό να έχουν  οι “νέες” μας ταυτότητες;

Θα είναι  μήπως τόσο αθώες  και “τζούφιες” ηλεκτρονικά όπως και αυτές  που μοίρασαν   πιλοτικά στους αστυνομικούς  εξυπηρετώντας προφανώς  μια παραπλάνηση  σε επικοινωνιακό επίπεδο και μια άσκηση  εξομοίωσης  σε τεχνικό;

Δυστυχώς  ο κανονισμός  2252 είναι  σαφής  και ήδη απο τον τίτλο του ξεκαθαρίζει  τα πράγματα .

Μα  θα έχουν  τελικά  “τσιπάκι” οι νέες ταυτότητες , θα έχουν δηλαδή  αυτό το ηλεκτρονικό μαραφέτι  που απο τη μια  θα καταγράφει  τα πάντα  και απο την άλλη θα ρουφιανεύει  στον “Μεγάλο αδελφό”.

Μήπως  κάνετε  πολύ  “ντόρο για το τίποτα”  και τελικά  αυτό  που θα μας δώσουν και για το οποίο θα σπαταλήσουν  ένα σκασμό  εκατομμύρια , είναι  μία αθώα  μικρή  καρτούλα;

Απαντούμε:

Αν όπως λέει το δελτίο τύπου  του υπηρεσιακού υπουργείου ΠΡΟ-ΠΟ  εφαρμοσθεί ο κανονισμός 2252, τότε  το μόνο που δεν θα έχει αυτή  η “αθώα” καρτούλα  θα είναι  οι φωτογραφίες απο  τα βαφτίσια σας.
Αν πάλι αποφασίσουν  να  κάνουν  και δεύτερη  “άσκηση εξομοίωσης”,σαν κι αυτή που έκαναν  με τις ταυτότητες των αστυνομικών , τότε  θα πρέπει  κάποιοι να κάτσουν  στο σκαμνί  για  άκρως προκλητική διασπάθιση  των χρημάτων  του Έλληνα αγρίως φορολογούμενου.
Δεν μπορεί σήμερα  που υπάρχουν  καρκινοπαθείς  χωρίς θεραπεία  και που  έχουν γεμίσει  οι  κλινικές απο καρδιοπαθείς  με  πνευμονικά οιδήματα γιατί διέκοψαν  την θεραπεία τους , επειδή ο Παπανδρέου , ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς και κάμποσοι ακόμη  μας  “ταξίδεψαν” ογδόντα χρόνια πίσω, να θέλουν  να σπαταλήσουν  εκατομμύρια  για την έκδοση  “τζούφιων” και άχρηστων  για την  ηλεκτρονική  διακυβέρνηση (δικτατορία)  ταυτοτήτων.


Επειδή λοιπόν  αυτός ο κανονισμός είναι γεμάτος απο  στοιχεία που  ενισχύουν  την εκτίμηση της “Κλασσικοπερίπτωσης” ότι  η “Νέα Ταυτότητα”  δεν θα είναι σαν αυτή  που έδωσαν παλιότερα στους αστυνομικούς , αλλά  θα είναι  κατά πάσαν ένδειξη η   ηλεκτρονική χειροπέδα που  ο ΓΑΠ  για επικοινωνιακούς λόγους βάφτισε  “Κάρτα Του Πολίτη”  , παραθέτουμε πιό κάτω  όλόκληρο τον  κανονισμό .
ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ – ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ – ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (ΕΚ)2252/2004
http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/

Στόχος εἶναι νά ἐξαφανίσουν τούς φυσικούς πόρους

Ήταν απλά θέμα χρόνου οι ελληνικές ντόπιες ποικιλίες σπόρων να βρεθούν στο στόχαστρο της επίθεσης, όπως αυτή εξαπολύεται με την μορφή του κλεισίματος της Τράπεζας Διατήρησης Γενετικού Υλικού. Η αλήθεια είναι ότι γενικά η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη για τις φυσικές, ντόπιες ποικιλίες σπόρων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες με κάθε τρόπο επιχειρείται να εξαφανιστούν και να κυριαρχήσουν όχι απλά τα υβρίδια αλλά οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι. Με τον ίδιο τρόπο που….μέσα σε μόλις 3-4 δεκαετίες οι φυσικές τροφές ξεχάστηκαν σχεδόν εντελώς και μπήκαν στο περιθώριο και οι άνθρωποι πλέον τρέφονται με επεξεργασμένες τροφές γεμάτες κάθε είδους δηλητήρια, με αντίστοιχο τρόπο προχωράει ραγδαία και η εξαφάνιση των φυσικών σπόρων.
Το σχέδιο έχει σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί (5 εταιρείες ελέγχουν το εμπόριο σπόρων) και προωθείται με συντονισμένη εκστρατεία των εταιρειών βιοτεχνολογίας, των διεθνών νεοταξικών οργανισμών (με τα ολοκληρωτικά τους νομοθετήματα codex alimentarious, agenda 21) και των κυβερνήσεων πιόνια τους (με νόμους όπως ο S.510 στις ΗΠΑ). Η νέα τάξη δείχνει μια πρωτοφανή εμμονή να επιβάλλει τους γενετικά τροποποιημένους (GMO) σπόρους και οργανισμούς με κάθε τρόπο, σε σημείο πλέον οι «ανθρωπιστικές» της επεμβάσεις να γίνονται με αυτόν ως έναν από τους κυρίαρχους λόγους.
Γνωρίζουμε ότι στο Ιράκ ένας από τους πρώτους νόμους που πέρασε το κατοχικό καθεστώς ήταν η απαγόρευση στους αγρότες να διατηρούν σπόρους για να ξανασπείρουν την νέα σοδειά, όπως γινόταν για χιλιετίες. Και όταν αυτό αφορά την περιοχή της αρχαίας Μεσοποταμίας από όπου ξεκίνησε η γεωργία πριν 10 χιλιάδες χρόνια, τότε μια τέτοια ενέργεια είναι πολύ περισσότερο μια ξεκάθαρη δήλωση της νέας τάξης για το τέλος της γεωργίας και της τροφής όπως την ξέραμε.
Μέσα από την επιθετική και παραπλανητική δράση των εταιρειών βιοτεχνολογίας, οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες έχουν τώρα εξαπλωθεί σε πάνω από 25 χώρες, έναντι μόλις 3 χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αργεντινή) μέχρι πριν λίγα χρόνια. Χαρακτηριστικό και τραγικό παράδειγμα η Ινδία, όπου μέσω της εξαπάτησης των μικρών αγροτών για μεγαλύτερες σοδειές, αυτοί χρεώθηκαν για να αγοράσουν γενετικά τροποποιημένους σπόρους οι οποίοι όμως είχαν πολύ χειρότερη απόδοση από τις δικές τους ντόπιες ποικιλίες.
Το αποτέλεσμα είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες αυτών των αγροτών. Και η ΕΕ, το άλλοτε «ισχυρό» προπύργιο ενάντια στα μεταλλαγμένα, τώρα φαίνεται καθαρά τι ρόλο έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια, αφού με συγκεκριμένα νομοθετήματα υποσκάπτει πλέον ενεργά την σταθερή αποστροφή των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς. Ένα ακόμη ύποπτο στοιχείο είναι ότι οι ίδιες οι εταιρείες που προσπαθούν με απόλυτη μανία να μας επιβάλλουν τα μεταλλαγμένα, φέρονται να έχουν χρηματοδοτήσει την παγκόσμια κιβωτό των σπόρων στο Σβαρμπαλντ της Νορβηγίας.
Γιατί άραγε θα πρέπει να ταϊστεί η ανθρωπότητα με μεταλλαγμένα, με κάτι δηλαδή αφύσικο το οποίο δεν είναι τροφή, ενώ οι φυσικοί σπόροι θα είναι όλοι μαζεμένοι και υπό τον έλεγχο τους; Τι άραγε σχεδιάζουν και τι διακυβεύεται με την τροφή μας και την επιβίωση μας;
Όμως ας επανέλθουμε στην Ελλάδα, για την οποία ακούμε συνήθως να λέγεται ότι όλα αυτά που τώρα υφίσταται, είναι ένα μεγάλο πείραμα της νέας τάξης, το οποίο αναμένεται να εφαρμοστεί και αλλού αν πετύχει. Τίποτε δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα από όσο αυτή η άποψη.
Και αυτό γιατί στην Ελλάδα δεν γίνεται κανένα πείραμα. Στην Ελλάδα εφαρμόζεται ηδοκιμασμένη λύση σε πάνω από 30 χώρες στον κόσμο με συμβολικότερη περίπτωση αυτήν της Αργεντινής. Αν θέλουμε να σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί, ας μελετήσουμε προσεκτικά τι έγινε εκεί και πως η Αργεντινή από πλούσια και αυτάρκης χώρα βρέθηκε να πεινάει, να έχει ιδιωτικοποιηθεί ο πλούτος της και το νερό της και να τρώει μεταλλαγμένα. Αυτή είναι η κληρονομιά του ΔΝΤ και εκεί σκοπεύουν να οδηγήσουν κι εμάς αν δεν μπλοκαριστούν από έξυπνες δικές μας πρωτοβουλίες, οι οποίες έχουν ήδη εμφανιστεί σε τοπικό επίπεδο, όμως θα πρέπει να επεκταθούν σε κάθε πλευρά της ζωής μας και πρώτιστα στον έλεγχο της τροφής.
Ας μην γελιόμαστε η τροφή μας είναι ήδη σοβαρότατα αλλοιωμένη και τα μεταλλαγμένα είναι ήδη εδώ σε κάποιο ποσοστό: στις μεταλλαγμένες ζωοτροφές που δίνονται στα ζώα, στην γλυκαντική ουσίαασπαρτάμη, η οποία προέρχεται από μεταλλαγμένο βακτήριο και είναι τοξική, και ποιος ξέρει που αλλού, αφού δεν υπάρχει σήμανση και έλεγχος. Η κατάσταση είναι πάρα, μα πάρα πολύ σοβαρή και ανεξάρτητα από το αν το έχουμε αντιληφθεί ή όχι, το πρώτο βήμα άλωσης της τροφής μας έχει γίνει. Αν αύριο έκαναν το τελικό βήμα και προσπαθούσαν να μας επιβάλλουν την καλλιέργεια μεταλλαγμένων σπόρων, θα υπήρχε άραγε η απαιτούμενη γενική κατακραυγή και ενεργοποίηση ή θα πέρναγε κι αυτό όπως όλη η μέχρι τώρα κομπίνα του ψευδοχρέους;
Το ζήτημα της τροφής είναι κορυφαίας και ζωτικής σημασίας και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο ζήτημα, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για δήθεν άλλες προτεραιότητες. Είναι το πρωτεύον γιατί έχει να κάνει με την υγεία και την επιβίωση, και ειδικά για την Ελλάδα, έχει να κάνει με την αυτάρκεια μέσω της βιοποικιλότητας, και την διατροφική ασφάλεια μας με φρέσκια, αγνή, φυσική τροφή.
Επίσης είναι το πρωτεύον γιατί τελικά η τροφή έχει να κάνει με τον έλεγχο του μυαλού μας, αφού ουσιαστικά μέσω αυτής επιχειρούν και καταφέρνουν να μας κάνουν να συναινέσουμε με το δικό τους σκεπτικό αντίληψης των πραγμάτων, το οποίο όμως αντανακλά τα δικά τους και μόνο συμφέροντα. Με την «πράσινη επανάσταση» μας έκαναν να συναινέσουμε και να αποδεχθούμε ότι αυτό που θα τρώμε θα περιέχει δηλητήρια (φυτοφάρμακα). Με την βιομηχανική εκμετάλλευση των ζώων μας έκαναν να συναινέσουμε στην καταπίεση των άλλων αισθανόμενων όντων του πλανήτη και έτσι τελικά και εμάς των ίδιων. Τώρα με την «επανάσταση της βιοτεχνολογίας» μας παραπλανούν να συναινέσουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, στο ίδιο το τέλος της ζωής, πάντα μέσα από τις γνωστές, απατηλές κενολογίες περί ασφάλειας, αντιμετώπισης της πείνας, κλπ.
Με απλά λόγια λοιπόν, το κεφάλαιο των σπόρων είναι το τελικό και απόλυτα θεμελιώδες πεδίο αναμέτρησης, γιατί πάνω από όλα είναι ένα ιδεολογικό πεδίο, όπου θα πρέπει να χτυπηθεί μια για πάντα η αντίληψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ότι δηλαδή με το πρόσχημα της παραγωγής τροφής μπορούν να επιδοθούν κάποιοι στην καταστροφή του οικοσυστήματος και στην καταπίεση της πλειοψηφίας των ανθρώπων και όλων των ζώων. Η τρέχουσα συγκυρία επιθετικής προώθησης των γενετικά τροποποιημένων σπόρων και οργανισμών δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε ουρανοκατέβατη, αλλά πατάει σε μια πολλή γερή βάση: στην ιδεολογική χειραγώγηση της ανθρωπότητας ότι είναι «φυσιολογικό» να δηλητηριάζουμε αυτό που θα φάμε, ύστερα από τις 5 και πλέον δεκαετίες συμβατικής, χημικής γεωργίας.
Αφού απέσπασαν την αποδοχή μας στο πρώτο κακό, αφού δηλαδή δεχθήκαμε τον τρόπο παραγωγής τους ο οποίος γεμίζει την τροφή μας με δηλητήρια, τώρα θεωρούν ότι είναι πλέον ανοιχτός ο δρόμος να επεκτείνουν αυτό το κακό εκθετικά, διατηρώντας τα δηλητηριώδη φυτοφάρμακα και επιπλέον προσθέτοντας μια κακόβουλη γενετική μετάλλαξη του DNA, η οποία δεν θα συνέβαινε ΠΟΤΕ στην φύση.
Επιμένουν δηλαδή στην απόλυτη ανωμαλία, η οποία αποδείχθηκε τραγικά αδιέξοδη, μη αειφόρος και καταστροφική, και την παρουσιάζουν ως μονόδρομο, ενώ αποσιωπούν με κάθε τρόπο τις πραγματικά αειφόρες και φιλικές μορφές καλλιέργειας, όπως η περμακουλτούρα, η φυσική καλλιέργεια, και η βιολογική veganic καλλιέργεια, οι οποίες είναι οι μόνες που μπορούν να διασφαλίσουν αυτό που πραγματικά θα αξίζει να αποκαλείται τροφή. Το τελευταίο ύπουλο επιχείρημά τους είναι αυτό της δήθεν «συνύπαρξης» των μεταλλαγμένων και φυσικών σπόρων.
Όμως, όπως πολύ εύστοχα είπε κάποιος, «δεν μπορεί να συνυπάρχει η εγκυμοσύνη με την παρθενία», και οι μεταλλαγμένοι σπόροι θα αλλοιώσουν και θα εξαφανίσουν τους φυσικούς σπόρους, με αποτέλεσμα να χαθεί η βιοποικιλότητα. Κι ενώ όλα τα άλλα ξαναγίνονται, και τα ψευδοχρέη πχ διαγράφονται, η βιοποικιλότητα που θα χαθεί, δεν επανέρχεται. Αν μας πάρουν τους σπόρους, μας παίρνουν και τον τελευταίο έλεγχο στην ίδια μας την ζωή και τότε θα μιλάμε για την πλήρη μετάλλαξή μας, σε ένα άλλο, απόλυτα διαχειρίσιμο και αναλώσιμο είδος, έρμαιο στα κακόβουλα σχέδια της νέας τάξης.
Αν όμως ανατρέψουμε το σκεπτικό τους στο βασικό πεδίο της τροφής και τους αφαιρέσουμε κάθε νομιμότητα να μας ελέγχουν με το δήθεν πρόσχημα ότι παράγουν την τροφή μας, τότε ανοίγει ο δρόμος να τους αμφισβητήσουμε και στον έλεγχο της υγείας και σε κάθε άλλη πλευρά της ζωής μας και τότε φυσικά τα ψέματα θα έχουν τελειώσει για το ανοσιούργημα και την ανωμαλία που λέγεται σύστημα της νέας τάξης.
http://forza-grecia.pblogs.gr/2012/06/diabaste-edw-stohos-toys-htan-na-exafanisoyn-toys-fysikoys-sporo.html
Υ.γ
Μπορεί να έχουν αυτό το στόχο, εμείς όμως έχουμε λάβει τα μέτρα μας και έχουμε κρατήσει.
Ας μη το ξεχνούν!
http://1myblog.pblogs.gr/2012/06/stohos-einai-na-exafanisoyn-toys-fysikoys-sporoys.html

Η απάντηση του Σάντος σε προβοκάτορα δημοσιογράφο