Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Ό βλάσφημος ψαράς

 





Πίσω Λιβάδι της Πάρου, προπαραμονή Δεκα­πενταύγουστου 1931, βρίσκονταν τρεις ομάδες ψαράδων, πού ψάρευαν τις νύχτες με τα γρι-γρι στο στενό μεταξύ Πάρου και Νάξου.

Εκείνη τη νύχτα ή μία ομάδα έμεινε στο μικρό λιμάνι. Οι ψαράδες το έριξαν στο πιοτό, το πιοτό έφερε το κέφι, κι εκείνο παρεξηγήσεις και βαρείες κουβέντες.


Ούτε την Παναγία δεν σεβάστηκαν οι βλάσφημοι. Του κάκου προσπαθούσαν ό λιμενοφύλακας και ό μαγαζάτορας του μικρού λιμανιού να τους συγκρατήσουν.

Απότομα ό ουρανός βάρυνε. Ή θάλασσα άρχισε να μουγκρίζει. Σέ μισή ώρα το κύμα σηκώθηκε βουνό, παρασύροντας το ψαροκάικο και τίς βάρκες με τίς λάμπες, μέχρι πού τίς πέταξε σπασμένες στη στεριά. Κατόπιν ή θάλασσα γαλήνεψε, κι ένα καΐκι από τη Νάξο φάνηκε να μπαίνει στο λιμανάκι. Ό καπετάνιος του απόρησε βλέποντας τα συντρίμμια στη στεριά.

- Πώς έγινε αυτό; ρώτησε. Εγώ ταξίδευα με θάλασσα γυαλί!

- Ήταν θαύμα της Παναγίας, εξήγησε ένας από τους ψαράδες του γρί-γρί.

Οί περισσότεροι συμφώνησαν. Δυό-τρεις όμως μίλησαν ειρωνικά κι έδωσαν άλλη εξήγηση:

- Ήταν ανεμοστρόβιλος. Καλά πού δεν μας σήκωσε στον ουρανό τίς βάρκες.

Ένας μάλιστα, ό Γρηγόρης Λιάκουρας, πρόσθεσε:

- "Αντε μωρέ, πού ήταν θαύμα! Όρεξη δεν είχε ή Παναγιά - να μην τη στολίσω και τώρα - να καταπιάνεται με μας τους ψαράδες.

Αυτά είπε και πήγε να δει τη ζημιά πού είχε πάθει ή δική του ψαρόβαρκα. Τη βρήκε σμπαραλιασμένη. Έφτυσε τότε έξαλλος πάνω στα συντρίμμια, βλαστήμησε πάλι την Παναγία και αποσύρθηκε να κοιμηθεί.

Μόλις ξάπλωσε, είδε ολοζώντανη την Παναγία, - σαν σε όνειρο, σαν σε ξύπνιο - να τον πλησιάζει και να τον ερωτά:

- Γιατί, παιδί μου, δεν με σέβεσαι;

- Τί εϊν' αυτά πού μου λες, κυρά μου; θύμωσε εκείνος. Δεν σε ξέρω καθόλου. Πότε δεν σε σεβάστηκα;

- Δεν με ξέρεις; Τότε γιατί όλο με βλαστημάς;

Στα λόγια αυτά τινάχτηκε όρθιος. Έκανε να φωνάξει, να τρέξει, αλλά δεν μπορούσε. Τα πόδια του είχαν βυθιστεί ως τα γόνατα στην άμμο. Έκανε τον σταυρό του. και τότε είδε πάλι, ξεκάθαρα πια, την Παναγία και την άκουσε να του λέει:

Έλα στο σπίτι μου, στην Έκατονταπυλιανή, στην Παροικία της Πάρου. Έλα εκεί να με προσκυνήσεις.

Ό Διάκουρας έφυγε την ίδια στιγμή σχεδόν τρέχοντας. Έφθασε στην Έκατονταπυλιανή λίγο μετά την ανατολή του ηλίου. Έτρεξε γρήγορα στο εικόνισμα της Θεοτόκου. Στή θεία της μορφή αναγνώρισε τη γυναίκα του οράματος του. Γονάτισε και προσευχήθηκε ώρες ολόκληρες. Ύστερα γύρισε στο Πίσω Λιβάδι. Εκεί διαπίστωσε ένα καινούργιο θαύμα: Οι βάρκες και το ψαροκάικο έστεκαν στη στεριά χωρίς καμιά ζημιά!



Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 



Η Κοίμησις της Υπεραγίου Θεοτόκου συνιστά τη μεγαλύτερη από όλες τις Θεομητορικές εορτές της Εκκλησίας μας. Καί τούτο γιατί επιστεγάζει την όλη αγιασμένη επί γης πορεία της. Όπως συμβαίνει με τον Ιησού Χριστό, που η εκ νεκρών Ανάστασή Του νοηματοδοτεί τη Γέννησή Του και τα άλλα γεγονότα της ζωής Του – χωρίς την Ανάσταση ο Κύριος δεν θα ήταν ο Λυτρωτής του κόσμου - , οπότε καταλαβαίνουμε και το γιατί η Ανάσταση θεωρείται και η μεγαλύτερη εορτή της χριστιανοσύνης, όπως συμβαίνει και γενικά με το τέλος της ζωής ενός ανθρώπου, που ρίχνει φως σε ό,τι προηγήθηκε από τη ζωή του, κατά τον ίδιο τρόπο και εδώ, με την Κοίμηση της Παναγίας: το τέλος της φανέρωσε ότι επρόκειτο πράγματι περί της ῾Κεχαριτωμένης᾽ και της ῾ευλογημένης εν πάσαις ταις γυναιξί᾽.
Διότι το τέλος της δεν απετέλεσε το  τέλος ενός κοινού ανθρώπου. Ναι μεν φεύγει από τη ζωή αυτή, αλλά με θαυμαστό τρόπο παρευρίσκονται όλοι οι Απόστολοι, ῾μετάρσιοι γενόμενοι᾽, ῾συναθροισθέντες εν Γεθσημανή τω χωρίω᾽, αλλά πολύ περισσότερο: παρευρίσκονται όλοι οι άγιοι άγγελοι, και πάνω από όλα: ο ίδιος ο Υιός και Θεός της, ο Οποίος και παραλαμβάνει τη με μορφή παιδούλας παναγία ψυχή της. Έτσι στο γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται με έντονο τρόπο ό,τι συμβαίνει πάντοτε στην Εκκλησία μας στις διάφορες εορτές της: ῾επίγειον το φαινόμενον, ουράνιον το νοούμενον᾽. Στην Εκκλησία μας με άλλα λόγια, τα πάντα προσεγγίζονται μ᾽ ένα διπλό τρόπο: με τις υλικές αισθήσεις, αλλά και με τις πνευματικές αισθήσεις. Στην Εκκλησία ζούμε όλη την πραγματικότητα του κόσμου: την επιφάνεια, αλλά και το βάθος του.  Ας δούμε πιο συγκεκριμένα ορισμένα από τα παραπάνω σημεία.
1. Η Εκκλησία μας επιμένει καταρχάς στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Η Παναγία υπακούει και αυτή στους νόμους της φύσεως: πεθαίνει, όπως όλοι οι άνθρωποι, και κηδεύεται από τους Αποστόλους και όλους τους οικείους της.  Και δεν ήταν δυνατόν να μη συμβεί τούτο, όταν ο ίδιος ο Κύριος, ο Υιός και Θεός της, πέρασε από τη διαδικασία του φυσικού θανάτου. Κατά τον υμνογράφο ῾μιμουμένη τον ποιητήν σου και Υιόν, υπέρ φύσιν υποκύπτεις, τοις της φύσεως νόμοις᾽. Απλώς εκείνη δέχεται από άγγελο την πληροφορία περί της εξόδου της από τον κόσμο και ετοιμάζει με θαυμαστό πράγματι τρόπο, πνευματικά και υλικά, τα της κηδείας της, ενώ προτρέπει με στοργή τους πενθούντες αποστόλους, που είχαν συναθροιστεί εκ περάτων της γης: ῾το εμόν σώμα, καθώς εγώ σχηματίσω τη κλίνη, κηδεύσατε᾽.
2. Η φυσική αυτή τάξη όμως συνιστά την επιφάνεια. Η Κοίμηση της Θεοτόκου, όπως είπαμε,  αποκαλύπτει και το βάθος: Καταρχάς, οι απόστολοι γνωρίζουν το γεγονός και συναθροίζονται στη Γεθσημανή υπέρ φύσιν: ο Κύριος επί νεφελών τους φέρνει εκεί που είναι η Παναγία Μητέρα Του, για να πενθήσουν, κυρίως όμως να δοξολογήσουν το γεγονός της κοιμήσεως και της μεταστάσεώς της. Κατά την παρατήρηση μάλιστα που τους κάνει η ίδια η Θεοτόκος, όταν τους βλέπει να θρηνούν για τον επικείμενο θάνατό της: ῾Μη φίλοι μαθηταί, του εμού Υιού και Θεού, μή πένθος εργάσησθε την εμήν χαράν᾽. Μη κάνετε πένθος τη χαρά μου. Και είναι ευνόητο: η Παναγία μας μετατίθεται πλήρως στην αγκαλιά του Χριστού, ο Οποίος της προανήγγειλε διά του αγγέλου: ῾μη ταραχτείς για τον θάνατό σου, αλλά μετ᾽ ευφροσύνης δέξαι τον λόγον. Γιατί έρχεσαι προς την αθάνατη ζωή᾽. Έπειτα, παρευρίσκονται στην κοίμησή της όλοι οι άγιοι άγγελοι, οι οποίοι με πολύ σεβασμό και σεμνότητα ῾ανοίγουν τις πύλες του παραδείσου᾽ για να περάσει η πλατυτέρα των ουρανών, προπέμποντάς την με υπέροχους ύμνους και δοξολογίες. ῾Αξίως ως έμψυχον, σε ουρανόν υπεδέξαντο, ουράνια Πάναγνε, θεία σκηνώματα᾽. ῾Επήρθησαν πύλαι ουράνιαι, και Άγγελοι ανύμνησαν...Χερουβίμ υπείξε σοι, εν αγαλλιάσει, Σεραφίμ δε δοξάζει σε χαίροντα᾽Και πάνω από όλα: έρχεται ο ίδιος ο Κύριος και Θεός, προκειμένου να παραλάβει την στα χέρια Του παραθεμένη  ψυχή της Παναγίας Μητέρας Του. ῾Και Συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα᾽.
3. Έτσι στην Κοίμηση της Θεοτόκου, πέραν των άλλων συγκλονιστικών, φωτίζεται το μυστηριώδες όριο της ζωής και του θανάτου. Αυτό το μεταίχμιο, που πάντοτε κέντριζε και κεντρίζει τις ανθρώπινες συνειδήσεις και πολλοί πολλά μαρτυρούν, βγαλμένα τις περισσότερες φορές όμως από το χωρίς φωτισμό Θεού μυαλό τους. Εδώ έχουμε τη συγκεκριμένη αποκάλυψη: όταν πρόκειται περί αγίου ανθρώπου, άγγελοι κι ακόμη κι ο ίδιος ο Κύριος, έρχονται να παραλάβουν την ψυχή του ανθρώπου. Κι έχουμε στην ιστορία της Εκκλησίας μας, εκτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εννοείται,  πολλές τέτοιες καταγραφές που φανερώνουν το τι διαδραματίζεται στην ῾κρίσιμη᾽  αυτή και απρόσιτη στις σωματικές αισθήσεις ώρα. Σαν το τέλος, μεταξύ άλλων, του οσίου Παμβώ, που λέει το Γεροντικό, στο οποίο παραβρέθηκαν άγγελοι, αλλά και η Παναγία, όπως εν τέλει και ο ίδιος ο Κύριος, με την παρουσία του Οποίου άρρητη ευωδία χύθηκε παντού. Κι από την άλλη βεβαίως έχουν καταγραφεί περιπτώσεις αθέων και αρνητών και χλευαστών της πίστεως, που το τέλος τους ήταν τόσο τραγικό και ῾βρωμερό᾽ στην όσφρηση, που οι μετέχοντες ομολόγησαν ότι ποτέ δεν θα ήθελαν να ξαναβρεθούν σε παρόμοιο γεγονός, που φανέρωνε τη δαιμονική παρουσία.
4. Το όλο αυτό ῾σκηνικό᾽ του ενδόξου τέλους της Παναγίας μας, η συμπλοκή της επιφάνειας και του βάθους, η ύπαρξη του φυσικού και του υπερφυσικού, οδηγεί τον υμνογράφο της εορτής, που λειτουργεί ως η συνείδηση της Εκκλησίας, να μιλά για την Κοίμηση ως γεγονός μυστηρίου, το οποίο με φωτισμένη από τον Θεό πίστη προσπαθεί να το κατανοήσει, έστω και εκ μέρους, και να το δει στις αληθινές του διαστάσεις. ῾Ω, του παραδόξου θαύματος᾽ κραυγάζει. ῾Βαβαί των σων μυστηρίων αγνή!᾽ Και δικαιολογημένα: ῾η πηγή της ζωής, εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται᾽. Ό,τι μυστήριο περικλείει τον θάνατο του Χριστού και την ταφή Του, το ίδιο μυστήριο, κατά τον υμνογράφο που κινείται δοξολογικά σε επίπεδο υπερβολής, περικλείει και την κοίμηση της Παναγίας Μητέρας Του, κάτι που δικαιολογεί και το γιατί οι Χριστιανοί κατ᾽ αντανάκλαση του θανάτου του Κυρίου, ψέλνουν τα εγκώμια και κάνουν περιφορά επιταφίου και στην Θεοτόκο.
Και βεβαίως έτσι συνυπάρχει και η ανάσταση που ακολουθεί. Θέλουμε να πούμε ότι όπως μετά την ταφή του Κυρίου έρχεται η ανάσταση, με την οποία νικήθηκε ο Άδης και ῾ζωής ηξιώθημεν᾽, έτσι και μετά την κοίμηση της Θεοτόκου έρχεται και η δική της ανάσταση. Διότι, κατά την παράδοσή μας, η Παναγία ναι μεν πέθανε και ετάφη, την τρίτη όμως ημέρα, όταν ανοίχτηκε ο τάφος της προς χάρη ενός από τους μαθητές του Κυρίου, που δεν παραβρέθηκε στην κοίμησή της, διαπιστώθηκε η εν σώματι μετάστασή της, συνεπώς η Παναγία βίωσε από τότε αυτό που θα βιώσουμε όλοι μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, την ανάσταση των σωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι στους Χαιρετισμούς της αδιάκοπα διαλαλείται ότι ῾αναστάσεως τύπον εκλάμπει᾽, όπως εξίσου δεν είναι τυχαίο ότι ο πιστός λαός μας με το αισθητήριο που διαθέτει, χαρακτηρίζει την Κοίμησή της ως το ῾Πάσχα του καλοκαιριού᾽.
Ο υμνογράφος βεβαίως δεν βλέπει το μυστήριο της Κοιμήσεως μεμονωμένα. Θεωρεί ότι η Παναγία μας με όλη τη ζωή της ζει το μυστήριο της παρουσίας του Θεού κατά μοναδικό τρόπο, οπότε και η Κοίμησή της προεκτείνει φυσιολογικά το όλο μυστήριο. ῾Έπρεπε τοις αυτόπταις του Λόγου και υπηρέταις, και της κατά σάρκα Μητρός αυτού, την Κοίμησιν εποπτεύσαι, τελευταίον ούσαν επ᾽ αυτή μυστήριον᾽. Δηλαδή: Έπρεπε οι μαθητές του Χριστού να εποπτεύσουν και την Κοίμηση της κατά σάρκα Μητέρας Του, η οποία αποτελεί το τελευταίο σ᾽ αυτήν μυστήριο. Διότι ασφαλώς και η δική της η Γέννηση ως καρπός έντονης και πολυχρόνιας προσευχής είναι μυστήριο, αλλά πολλαπλασίως περισσότερο ο Ευαγγελισμός της και η Γέννηση δι᾽ αυτής του Θεού στον κόσμο ως ανθρώπου.
Παρ᾽ όλα αυτά! Υπάρχει και συνέχεια του μυστηρίου για την Παναγία. Δεν τελειώνουν δηλαδή γι᾽ αυτήν τα πράγματα με την Κοίμησή της. Το αντίθετο: θα έλεγε κανείς ότι ιδίως τότε, και μέχρι της συντέλειας των αιώνων, το μυστήριο της παρουσίας της θα συνεχίζεται, γεγονός που συνιστά την παρηγοριά και την ελπίδα μας. Κι εννούμε βεβαίως αυτό που όλοι ζούμε και ψάλλει η Εκκλησία μας με το απολυτίκιο ιδίως της εορτής: ῾Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε᾽. Η έξοδός της από τον κόσμο δεν συνιστά μία φυγή, μία λησμονιά από πλευράς της για εμάς. Η Παναγία φεύγει και ταυτοχρόνως παραμένει πιο κοντά μας. Διότι ζώντας καθ᾽ ολοκληρίαν πια μέσα στον Κύριο και Θεό της, μετέχει κατά κάποιον τρόπο της πανταχού παρουσίας Εκείνου. Εκείνος της ανοίγει τα μάτια για να μας βλέπει, να μας ακούει, να συμπάσχει και να συγχαίρει μαζί μας, και κυρίως να έχει τη δύναμη να μας βοηθά. Κι αυτό είναι πια εμπειρία όλης της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και γίνεται εμπειρία και του καθενός μας, όπως συνέβη και με τον Άγιο Σιλουανό του Άθω, ο οποίος γράφει στα κείμενα που μας διέσωσε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι μετανόησε για τις αποκλίσεις της ζωής του, όταν η ίδια η Παναγία του είπε με πόνο ότι θλίβεται για την αμαρτωλή ζωή του. Ποιος άραγε λόγος αιτιολογεί την αγάπη του πιστού λαού προς Εκείνην, παρά η αίσθηση της εγγύτητάς της στη ζωή μας; Και η Παναγία το είχε διαβεβαιώσει, λίγο πριν τον θάνατό της, σκορπώντας την παρηγοριά ήδη από τότε στους πιστούς, με πρώτους τους αποστόλους: ῾Μη θρηνείτε, γιατί με τη μετάστασή μου σας διαβεβαιώνω ότι όχι μόνον εσάς, αλλά και όλον τον κόσμο θα περισκέπω και θα εφορώ᾽. Αν κάτι παρόμοιο έλεγε και ο Γέροντας Πορφύριος στην εποχή μας, ότι δηλαδή μετά τον θάνατό του θα βρίσκεται πιο κοντά στους ανθρώπους, πόσο περισσότερο, ας φανταστούμε, ισχύει τούτο για την Παναγία;
5. Μέσα στο θάμβος της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μπροστά σε όλα τα θαυμαστά που εξαγγέλλει η χαρά της από τη μετάστασή της στους ουρανούς, προβάλλει επιτακτικά το ερώτημα: τι ήταν αυτό που έκανε την Παναγία να φτάσει σ᾽ αυτό το ύψος; Και τι πρέπει να κάνουμε κι εμείς αντιστοίχως,  ώστε έστω και ελάχιστα, μια που η προοπτική μας είναι να γίνουμε κι εμείς ῾Παναγίες᾽, να σαρκώνουμε δηλαδή στη ζωή μας τον Χριστό, να γευόμαστε λίγο από τη χάρη της, χάρη στην πραγματικότητα του Κυρίου μας; Η απάντηση είναι γνωστή κι αυτήν διαλαλεί διαρκώς η Εκκλησία μας: Αν η Παναγία έγινε ό,τι έγινε, τούτο οφείλεται στην ετοιμότητά της να υπακούει στο θέλημα του Θεού. Το ῾ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου᾽ είναι το ῾μυστικό᾽  της εξυψώσεώς της στα υπερουράνια. Αυτό το ῾μυστικό᾽, ας γίνεται καθημερινά φανερό και στις δικές μας καρδιές.

Οικουμενισμός & Παπισμός

 
 

Απόσπασμα από ομιλία του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, κοσμήτορα της Θεολ. σχολής του Πανεπ. Αθηνών, στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί, στις 09-02-06
Ερώτηση: Ποια είναι η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την παραχώρηση ορθοδόξων ναών για τέλεση λατρευτικών πράξεων σε ετεροδόξους; Κι αν επιχειρείται κάτι τέτοιο ποια πρέπει να είναι η θέση του λαού;
Απ.: Εάν δεν γίνεται, αυτό, με προδοτική διάθεση και γίνεται απλώς για να εξυπηρετηθούν. Π.χ.: οι Αρμένιοι δεν είναι Ορθόδοξοι. Είναι αιρετικοί. Είδατε να καβγαδίζουμε ποτέ με τους Αρμενίους, εδώ στην Ελλάδα; Όχι, γιατί είναι αδερφοί μας. Ανθρωπάκια το Θεού είναι κι αυτοί και δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα. Δεν θέλουνε να καταλύσουνε την Ορθοδοξία. Οι Εβραίοι, όμως, οι αιρετικοί, οι παπικοί, οι προτεστάντες, θέλουν να χτυπήσουν την Ορθοδοξία. Εάν εγώ, ο δεσπότης, πω στους παπικούς να πάρουν τον ναό, για να δείξω ότι είμαστε όλοι το ίδιο κ.τ.λ., τότε βλασφημώ τη πίστη μου. Εάν όμως, ο άλλος ο άνθρωπος, θέλει κι αυτός να μπει κάπου δεν θα του δώσω την εκκλησία! Θα του δώσω έναν άλλον χώρο, μιαν αίθουσα της εκκλησίας και να κάνουν τη λατρεία τους μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση, αυτός ο άνθρωπος, να εκμεταλλεύεται την αγάπη που θα του δείξω.
Πρόσφατα ήμουν στη Στουτγκάρδη... Βέβαια πάω συχνά στην Γερμανία, αρχικά την εγκατέλειψα το ‘75, όπου τελείωσε ο πρώτος κύκλος επαφής μου με τη Γερμανία. Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα απέκτησαν (οι ορθόδοξοι) χώρους. Τότε εγώ δεν είχα χώρους. Πού θα λειτουργούσα; Κάτω από μια γέφυρα, με 16 βαθμούς υπό το μηδέν; Πήγαινα λοιπόν, κυρίως σε προτεστάντες (πήγαινα σ’ αυτούς γιατί είναι ρεμπέτ ασκέρ, είναι ακίνδυνοι δηλαδή, ενώ οι παπικοί που είναι ογκόλιθος είναι πραγματικά επικίνδυνοι) και τους έλεγα: «Έχετε καμιά αίθουσα γυμναστηρίου;». Μας δίναν κάποια αίθουσα κι εμείς πηγαίναμε μέσα. Κι αν ποτέ πήρα κάποια εκκλησία δεν λειτουργούσα ποτέ στην Αγία Τράπεζα. Είχα ένα τραπέζι, έβαζα το αντιμήνσιον (είναι φορητή η Αγία Τράπεζα) και επάνω εκεί λειτουργούσα. Διότι έχουμε ανάγκη. Αυτοί τι μου λέγανε βέβαια; «Ελάτε την προσεχή εβδομάδα να συλλειτουργήσουμε». Τους έλεγα, εγώ, ότι δεν έχουμε συλλειτουργίες. Τότε, λέγανε, «να συμπροσευχηθούμε». «Θα έλθει η ένωση και θα συμπροσευχηθούμε», έλεγα. Και τότε μας έλεγαν ότι «η αίθουσα μας χρειάζεται» ή «ο ναός μας χρειάζεται». Εγώ, τα έζησα όλα αυτά!
Το ίδιο είχε γίνει στη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας το 1438. Έλεγε ο πάπας στους δικούς μας «Ξέρετε, ζητούσαμε ναό για να λειτουργήσουμε». Και τότε ο Μάρκος ο Ευγενικός ζητούσε ναό, να βάλει ένα τραπέζι για να λειτουργήσει. Το χώρο ζητούσε. Και ξέρετε, αν το δούμε ορθόδοξα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία μέσα σε παπικό ναό να κηρύττεις κατά του παπισμού! Μη το πάτε φανατικά. Πας τόπος είναι αγιασμένος! Άμα βάλεις το αντιμήνσιον που είναι Αγία Τράπεζα, γίνεται του Χριστού. Προσέξτε όμως: οι παπικοί τους λέγανε «Οι μεγάλες εκκλησίες είναι πολύ μεγάλες και δεν σας κάνουν. Οι μικρές εκκλησίες είναι πολύ στενές και δεν σας κάνουν. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να σας δώσουμε ναό». Έτσι τους λέγανε. Τα ζήσαμε κι εμείς στη Δύση. Όταν εδώ όμως, ένας Δεσπότης μας που γνωρίζετε, που λέει ότι δεν είναι αίρεση και είναι σχίσμα ο Παπισμός, από ’κει φαίνεται ότι είναι αιρετικός αυτός ο Δεσπότης. Δεν ξέρει τι του γίνεται, ή μάλλον, ξέρει και τα καταπατεί. Κι ο Θεός να τον συγχωρήσει και να τον φωτίσει! Όταν ο Δεσπότης θέλει να δώσει τον ναό για να φανεί ότι είμαστε μία εκκλησία, τότε είναι του διαβόλου, βέβαια. Αλλά όταν ο άλλος το έχει ανάγκη και σου το ζητάει ειλικρινά να του δώσεις ένα χώρο; Πρώτα απ’ όλα δεν είναι σατανιστική ομάδα για να πω ότι είναι σατανισμός για να μη το δώσω σε σατανιστές. Αλλά αν είναι ένας, όπως οι Αρμένιοι που δεν έχουν που να πάνε και ζητήσουν να λειτουργήσουν εδώ, θα τους πω «Εδώ μπορείτε να λειτουργήσετε αλλά όχι στην Αγία Τράπεζα». Και η Χάρις του Θεού να τους φωτίσει. Αλλά εκείνο γίνεται με σκοπιμότητα! Άλλο η σκοπιμότητα και άλλο η ανάγκη και η εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Και μη πάμε σε φανατισμούς, είτε προς τη μία πλευρά είτε προς την άλλη.
Ερ.: Μήπως αυτό είναι απαρχή υποχωρήσεων σε όλα τα επίπεδα;
Απ.: Ο ποιμένας καταλαβαίνει με τη Χάρη του Θεού την τάση του άλλου. Όταν καταλάβουμε ότι έρχονται με πονηρία τότε δεν έχουμε να τους δώσουμε τίποτα. Αλλά μόνο αν υπάρχει ανάγκη εξυπηρετήσεως, μέχρι ένα διάστημα. Και δεν σας είπα να καλέσουμε μουσουλμάνους! Μιλάμε για παπικούς και προτεστάντες. Οι παπικοί και οι προτεστάντες έχουν κάτι από το Χριστιανισμό. Μπορεί να είναι στραβό το ξύλο αλλά το ξύλο είναι χριστιανικό.
Αν όμως ο Δεσπότης το κάνει για να ανοίξει το δρόμο στην ένωση τότε ενεργεί ως διάβολος και όχι ως Επίσκοπος.
Ερ.: Επιτρέπεται η μνημόνευση ετεροδόξων στη θεία λατρεία;
Απ.: Όχι. Λέμε «υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών». Οι Οικουμενιστές το έχουν βγάλει αυτό και στις φυλλάδες, τα βιβλία, που τυπώθησαν από την Αποστολική Διακονία στα τελευταία χρόνια, δεν το έχουν. Και έρχεται ένας λειτουργιολόγος, που είναι σπουδαίος, από τη Θεσσαλονίκη και λέει ότι «στα αρχαία δεν υπήρχε αυτό». Μα στα αρχαία δεν υπήρχε πρόβλημα! Σήμερα είναι ανάγκη να το βάλουμε. Τώρα αν έρχεται ένας ικανότατος επιστήμονας και λέει αυτή τη βλακεία τι να τον κάνω...; Τον αγαπώ ως άνθρωπο αλλά λέει μπούρδες, λέει βλακείες. Και θέλατε στα αποστολικά χρόνια να λέει «υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών» που δεν υπήρχε το πρόβλημα; Το έχουνε βγάλει, λοιπόν, αυτό για να μη θίγονται. Το μυστήριο (κι όλα τα μυστήρια), γίνεται για τους ορθοδόξους. Ευχόμεθα, όμως, «υπέρ σύμπαντος κόσμου... υπέρ ευκρασίας αέρων... ευφορίας...» δηλαδή και οι άλλοι να ζήσουν για να βρουν το δρόμο της Σωτηρίας. Η λατρεία και μάλιστα η Θεία Ευχαριστία, είναι εσωτερική υπόθεση. Θέλουμε να γίνουν ορθόδοξοι; Θα γίνουν αυτά, έρχονται. Δόξα τω Θεώ. Μας αναγκάζουν να τρέξουμε. Γι’ αυτό κάποιοι παλαιοημερολογίτες ηλιθίων, που λένε «Αιρετικοί οι νεοημερολογίτες» κ.τ.λ., δεν είναι χριστιανοί. Όπως και οι δικοί μας όταν λένε αιρετικά τα μυστήρια των παλαιοημερολογιτών. Αναγνωρίζουμε τον Παπισμό ως σχίσμα και κατηγορούμε και απορρίπτουμε ως αίρεση τους παλαιοημερολογίτες! Μια σχισματική στάση υπάρχει αλλά εμείς φταίμε και όχι εκείνοι. Άλλο το που κατάντησαν, μετά, εκείνοι. Σήμερα είναι 12 Αρχιεπίσκοποι και 12 σώματα παλαιοημερολογιτών.
Αυτά είναι αμαρτίες. Θα πρέπει, λοιπόν, εν αγάπη να βλέπουμε οι μεν προς τους δε διότι πλησιάζουμε στην ορθή τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα. Κι όταν, λοιπόν, έρθει αυτή η μέρα, που θα έρθει (δε ξέρω αν θα έρθει στις ημέρες μου) και ξέρετε, τότε; Η λειτουργία θα γίνει όπως ήταν τότε, στους πρώτους αιώνες, μέχρι τον 8ο, 9ο, 10ο αιώνα που λέγαμε «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν». Και θα κοιτάζει ο ένας τον άλλον, αν είναι ορθόδοξος, να τον παίρνει και να του λέει «Σας παρακαλώ πολύ, βγέστε τώρα έξω (οι κατηχούμενοι, οι μετανοούντες) για να κάνουμε το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας». Και θα κοινωνούμε όλοι, θα εξομολογούμεθα όλοι, κ.τ.λ.. Έχουμε ένα δρόμο ακόμα, λοιπόν. Κάποιοι, η «μαγιά» που λέει ο Μακρυγιάννης, θα μείνουν και θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Άρα, χωρίς φανατισμούς και χωρίς απολυτότητες.
Δε λέω για σας. Αλλά, ξέρετε, όταν αυτό που κυριαρχεί μέσα μας λόγω αγανακτήσεως, πολλές φορές, η έκρηξη οργής, κ.τ.λ., αντί να οργιζόμεθα ας προσευχηθούμε. Ποιος προσεύχεται; Οι φωνές ακούγονται, η προσευχή δεν ακούγεται! Ακούγεται από το Θεό. Ποιος τη λαμβάνει υπ’ όψη την προσευχή; Να κάτσετε εκεί και να λέτε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον παπα-Γώργη...». Τότε θα με βοηθήσετε. Αν έρθετε επειδή κάνω κάτι για να με πείτε «μασκαρά», «απατεώνα», «τι κάνεις εκεί», θα με κάνετε χειρότερο. Και το έγκλημα θα είναι δικό σας. Αφήστε τα, λοιπόν, στο Θεό να τα ακούσει για να μου ρίξει κεραυνούς αγάπης, κεραυνούς Χάριτος! Όχι σαν το Δία να με καταστρέψει. Να μου ρίξει ατομική βόμβα της αγάπης Του! Να μπω μέσα στην αγάπη, να κολυμπήσω και να νοιώσω αναγεννημένος. Δεν είναι εικόνες αυτές, είναι πραγματικότητα.
Σ’ αυτό τον Δεσπότη, λοιπόν, που ενεργεί με πονηρό τρόπο, θα του λέμε πρώτον «ουκ έξεστί σοι» (Μάρκ. ς΄/6, 18), «δεν έχεις δίκιο» και από την άλλη θα λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον δούλο σου», τον Επίσκοπο. Είναι θέμα Θεού, λοιπόν. Όχι δικό μας. Κι αν έχουμε και Σύνοδο είναι θέμα Συνόδου.
Ετοιμάζεται ο Μακαριώτατος να πάει στον Πάπα. Θέλει αναγνώριση από τον Πάπα! Μα δεν καταλαβαίνουμε; Ο Πάπας είναι κράτος, το συμφέρον του ζητά. Δίνει ένα ποτήρι νερό για να πάρει αίμα, αυτό το ξαναλέω. Και τι κάνουν τώρα; Αυτό το έζησα γιατί ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, κ.τ.λ.. Με πήρε ένας ευσεβέστατος κληρικός από την Κρήτη (Κρητικός με τα όλα του αλλά ορθόδοξος, γιατί πολλοί Κρητικοί δεν είναι ορθόδοξοι) και μου λέει «Παπα-Γιώργη, έχω ένα πνευματικό παιδί, που καμιά φορά έρχεται και στον Άγιο Αντύπα (δεν το γνωρίζω το παιδί). Στο οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας τους είπε ο διευθυντής ότι όλοι μαζί θα πάνε εκδρομή στη Ρώμη και στο Βατικανό. Και τους δίδασκε, πώς θα γονατίσουν για να φιλήσουν το χέρι του Πάπα, για να τον αναγνωρίσουν, δηλαδή, ως Επίσκοπο της εκκλησίας του Χριστού». Και τούτο το παιδί, λοιπόν, σηκώθηκε και λέει «Δεν είναι δυνατό να πάμε. Ο Πάπας είναι αιρετικός». Λένε αυτοί «Μην ακούτε τι σας λένε κάποιοι θεολόγοι,» (εμένα εννοούσε και τον Ζήση και δεν είμαστε μόνο εμείς, ευτυχώς) «διότι ο Πάπας είναι σχίσμα». Τους παλαιοημερολογίτες τους απορρίπτουμε ως αιρετικούς και τον Πάπα ως σχισματικό. Κι επομένως είναι αδερφός μας, είναι «δίπλα μας»! Και του λένε τα παιδιά «Όχι, εμείς δεν θέλουμε να πάμε». Έγινε ολόκληρη φασαρία. Το απέφυγαν αυτό. Αλλά θα γίνει αργότερα.
Από κάθε μητρόπολη, από την Αθήνα και τις άλλες μητροπόλεις κάθε χρόνο, κατά διαστήματα, τους παίρνουνε με τη βία, κατά κάποιο τρόπο, γιατί ο άλλος σκέφτεται το μισθό του. Και διαλέγουν και παίρνουν κάποια άτομα, παπάδες και πάνε στο Βατικανό και φιλούν τα πόδια και τα χέρια του Πάπα. Δημιουργείται, δηλαδή, κίνηση Ουνίας όπως έγινε μετά το 1439. Τότε αρχίζει στη πράξη η Ουνία. Αυτό κάνουν και σήμερα από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες μητροπόλεις. Και σε λίγο, σε λίγα χρόνια, δεν θα υπάρχει κληρικός που δεν θα’ χει πάει να προσκυνήσει τον Πάπα και να αναγνωρίσει τον Πάπα όχι μόνον ως Επίσκοπο της εκκλησίας αλλά και ως κεφαλή της Εκκλησίας του Χριστού. Όταν λέει το Πατριαρχείο «η Παλαιά Ρώμη», η «Νέα Ρώμη» και άρα «η Πρεσβυτέρα Ρώμη», σέβομαι προσωπικά τον βαθμό. Άμα γίνει ορθόδοξος ο Πάπας τότε θα του φιλήσω κι εγώ τα πόδια. Και θα πω «δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι»!
Αλλά αυτό το τραγελαφικό σύστημα, το σατανικό καθεστώς που λέγεται Κράτος του Βατικανού που δεν είναι εκκλησία, όπως έλεγε ο βλάχος ο Σεραφείμ (είχε κι εκείνος τα δικά του. Απ’ όσα λένε άλλα είναι αληθινά και άλλα ψεύτικα). Έλεγε «Ρε παιδιά,» (στα βλάχικα, Θεσσαλός ήταν) «είναι εκκλησία το Βατικανό;». και λέγαμε «Όχι Μακαριώτατε». «Είπα κι εγώ!», απαντούσε. Μας το’ λεγε κάθε φορά που έβλεπε θεολόγο, για να το εμπεδώσουμε. Το έλεγε ο Σεραφείμ. Τώρα πάμε όλοι και φιλούμε τον Πάπα! Προσέξτε: αν έβλεπα τον Πάπα ως γέροντα (είναι 79-80 ετών) με πολιτικά, χωρίς να ξέρω ποιος είναι και έβλεπα πως είχε κάποιο πρόβλημα, θα πάω να τον στηρίξω και να του πω «Παππού, έλα να σε βοηθήσω». Αν είμαι εγώ καθισμένος, να του δώσω τη θέση μου. Αυτή τη στιγμή δεν είναι ένας παππούς, ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη και ζητάει βοήθεια από τον συνάνθρωπό του, αλλά είναι εκπρόσωπος του Σατανά, πραγματικά, διότι είναι η καταστροφή του Χριστιανισμού! Δεν μπορεί να είναι κράτος, ο Χριστιανισμός, να έχει πρωτεία εξουσίας, αλάθητα κ.τ.λ.. Αυτό είναι κατάργηση της πατερικής και αποστολικής εκκλησιολογίας! Αυτό είναι το θέμα! Είναι άλλη εκκλησία, «χριστιανισμός άλλου είδους», που πολύ ωραία λέει ο Γιανναράς. Τι σχέση έχει με την Εκκλησία του Χριστού αυτό που λέμε Βατικανό; Ο παπικός ο άνθρωπος δεν μου φταίει. Αν πεινάει θα του δώσω να φάει. Αν κρυώνει θα τον ντύσω. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Δεν είναι θέμα μίσους ή αγάπης. Είναι θέμα Σωτηρίας. Γιατί όταν ο παπικός δεν παίρνει Χάρη ενώ ο παπισμός κλείνει με μαντάλους την Χάρη του Θεού, τις πόρτες προς τη Χάρη τότε γίνεται ανατροπή των πάντων. Πραγματικά είναι ανατροπή κάθε πράγματος που έχει σχέση με τον Χριστιανισμό.
Απομαγνητοφώνηση: Θ. Α.

Μήνυμα Ὀμπάμα στή Ρωσία γιά τό νόμο κατά τῶν ὁμοφυλόφιλων

 


«Καμία ανοχή» δήλωσε ότι δεν έχει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, απέναντι σε χώρες που εισάγουν διακρίσεις κατά των ομοφυλοφίλων, όπως ανέφερε σε συνέντευξή του στην εκπομπή του NBC «The Tonight Show with Jay Leno».

 Η δήλωση αυτή έγινε μετά από ερώτηση του παρουσιαστή σχετικά με τον πρόσφατο νόμο που ψηφίστηκε στη Ρωσία και επιβάλει πρόστιμο ύψους έως και 5.000 ρουβλίων στους πολίτες που διακινούν πληροφορίες προς ανηλίκους «με σκοπό την παρουσίαση μη παραδοσιακών μορφών σεξουαλικότητας» που είναι δυνατόν να προκαλέσουν τη «διαστρεβλωμένη αντίληψη» σύμφωνα με την οποία «οι ομοφυλοφιλικές και οι ετεροφυλικές σχέσεις είναι κοινωνικά ισότιμες».«Δεν έχω καμία ανοχή απέναντι στις χώρες που μεταχειρίζονται τους ομοφυλόφιλους και τους διαφυλικούς με τρόπους που τους εκφοβίζουν ή τους πλήττουν. Η εισαγωγή διακρίσεων είτε ως προς τη φυλή, τη θρησκεία, το φύλο ή τη σεξουλικότητα αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών κανόνων ηθικής που πρέπει να ισχύουν σε κάθε χώρα» ήταν η χαρακτηριστική απάντηση του Ομπάμα.
Έσπευσε, πάντως, να διευκρινίσει ότι «η Ρωσία δεν είναι η μόνη που υιοθετεί τέτοιους νόμους» αναφερόμενος – χωρίς να τις κατονομάσει – σε χώρες της Αφρικής «που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, καταδιώκουν τους ομοφυλόφιλους».
http://www.defencenet.gr
 http://katanixis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_8061.html#more

  hristospanagia5