Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Εάν είσαι άνθρωπος της «αγάπης» χωρίς Θεό…


Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
 

Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη. Τι σημαίνει αγαπώ; Τί αγαπώ; Πώς αγαπώ;

Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα.

Σίγουρα ο άνθρωπος που ζει δι’αυτού του τρόπου αγωνίζεται να αγαπήσει τον κάθε άνθρωπο. Όμως πολλές φορές υπάρχει η εξής παρεξήγηση όσο αφορά την αγάπη. Θεωρούν πολλοί άνθρωποι ότι η αγάπη είναι ο Θεός. Όχι, αυτό είναι λάθος. Ο Θεός είναι αγάπη! Η διαφορά είναι τεράστια.


Το να γίνουμε λοιπόν άνθρωποι του Θεού δεν αρκεί μία ρομαντική προσέγγιση του Θείου που βασίζεται στον δικό μας τρόπο, αλλά σε μία συγκεκριμένη ασκητική προσπάθεια του ανθρώπου ο οποίος ζει μέσα στην Χάρη της Εκκλησίας καθ’ολοκληρία.  

ή με τον Νενέκο ή με τον Κολοκοτρώνη


«Τώρα, ας πούμε και τα σημερινά μας. Τα σχολειά, αν βγάλει κανένας λίγα στην μπάντα, τ΄άλλα όλα δουλεύουν για να βγάλουνε λεβαντίνους κι όχι Έλληνες, μ΄όλα τα ψευτοελληνικά εξωτερικά πασαλείμματα. Οι περισσότεροι απ΄αυτούς που διδάσκουνε τα παιδιά μας κινήσανε από το χωριό  και πέσανε με τα μούτρα στα “μοντέρνα”. Γινήκανε θεριακλήδες του μοντερνισμού. Ο νούς και ο λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στις μοντέρνες ανοησίες. Την Ελλάδα δεν θέλουνε μηδέ να την ακούσουνε, την “Ψωροκώσταινα”! Δεν υπάρχει πιο αντιπαθητικό και πιο μικρόμυαλο πλάσμα από τον ξιππασμένο άνθρωπο, που αρνήθηκε το γάλα της μάνας του και ρεμπεύεται (=καμαρώνει) κιόλας  γι΄ αυτό το κατόρθωμα. Λοιπόν, από τέτοιους δασκάλους τι θα μάθουνε τα παιδιά μας, τα κακόμοιρα τα παιδιά μας; Θα μάθουνε, πως για να γίνει κανένας σπουδαίος και για να φαίνεται πως είναι έξυπνος, πρέπει να μην έχει τίποτα ελληνικό απάνω του...».
Όντως δεν υπάρχει πιο μικρόμυαλο και γελοίο πλάσμα, όπως γράφει ο Κόντογλου στα «Μυστικά Άνθη» του,  από αυτόν που αρνείται και φτύνει το γάλα της μάνας του. Μάνα είναι η πατρίδα μας, η Ελλάδα, όχι το κράτος το σημερινό των Γραικύλων και προσκυνημένων. Αυτό το κράτος επιτίθεται με λύσσα κατά την Παιδείας, θέλει να μετατρέψει τα σχολεία σε στρατόπεδα γενιτσάρων και τους δασκάλους σε πειθήνια όργανα αφελληνισμού και αθεΐας. Έλεγε ο Καποδίστριας «φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Άρα και "ο φιλήκοος των φιλήκοων των ξένων είναι προδότης".
Έχω διαγραφεί εδώ και 10-15 χρόνια από μέλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ). Το έπραξα, υπακούοντας στη συνείδησή μου, διότι τότε κάποιος πρόεδρος της ΔΟΕ, συμφώνησε να κατεβούν οι εικόνες του Χριστού από τις αίθουσες διδασκαλίας. Θεωρούσα και θεωρώ ντροπή να με εκπροσωπεί ένα συνδικαλιστικό όργανο πλήρως ευθυγραμμισμένο και ταυτισμένο με τους εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος. Και με το εμετικό, προπαγανδιστικό καρύκευμα της Ρεπούση, που μαγάριζε την ιστορία μας, τότε που και οι λίθοι έκραζαν για την ιεροσυλία, και πάλι η ΔΟΕ έβαζε πλάτες. Καμμία αντίδραση, αλλά, αν θυμάμαι καλά, επικροτούσε το βδέλυγμα. Καταργήθηκε η έπαρση της σημαίας και η απαγγελία του Εθνικού Ύμνου μια φορά τον μήνα στα δημοτικά σχολεία; Ουδέν σχόλιον. Αφωνότεροι των ιχθύων και απραγέστεροι των βατράχων οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ. Οι περισσότεροι είναι επαγγελματίες και συνεργάζονται και συναλλάσσονται με την εκάστοτε εξουσία, αναμένοντες το νεύμα για να μεταπηδήσουν στους... έχοντας κοχλιάριον.

Μακεδονία: Ντροπή νά ντροπιαστοῦμε...

Βάστα, παιδί μου, γερά τον Σταυρόν σου και ανάβαινε τον σωτήριον Γολγοθάν…


«Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν» που μας αναμένει. Χαίρε, παιδί μου, χαράν μεγάλην, ότι ο αγαθός Θεός, εις Ον ελπίζομεν την σωτηρίαν μας, θα μας αξιώση να είμεθα όλοι μαζί εις την ουράνιον βασιλείαν και να λέγωμεν τα ρήματα του Αγίου Ανδρέου, του δια Χριστόν σαλού «ω μακαρία η χειρ, η ταύτα ποιήσασα».

Η άνω Ιερουσαλήμ, η ευφρόσυνος πόλις, η αχειροποίητος, αναμένει τα τέκνα του Θεού, δια να τα περιθάλψη και να τα ξεκουράση με την μεγάλην της απόλαυσιν, τα τέκνα που εις την ζωήν αυτήν πάσχουν και οδυνώνται φέροντα το σώμα το πολύμοχθον.

«Πες Του Χριστούλη να με Δεχτεί»


«Προχθές, γυρίζοντας από έναν Εσπερινό πέρασα από την Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στο χέρι του κρατούσε την τελευταία σύριγγα του θανάτου. Τον πλησίασα και με δακρυσμένα μάτια φώναξε: “Βοήθεια, πεθαίνω…”.

Έτρεξα κοντά του τον αγκάλιασα. Με σπασμένη φωνή… μου είπε: “ Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μια ευχή“ .